“Kun je die recensie vorige week afhebben, aub?” Tuurlijk baas, alles voor de goede zaak. Maar ik had buiten Trinacria gerekend. Een hele kluif. Hard doorpezen. Vastbijten en nimmer loslaten. Goed, na die eerste, wat moeizame kennismaking nam ik me stellig voor me niet klein te laten; niet door een gelegenheidsproject uit Noorwegen. Kom nou zeg, moet niet gekker worden. En het moet gezegd, ik heb doorgezet, heb het beest verslagen. Ik ben er zelfs van gaan houden! Wat een prachtig beest is het uiteindelijk gebleken, ook al is het eentje met gebruiksaanwijzing. Daarin staat namelijk dat je zowel van Enslaved als Fe-Mail moet houden om Trinacria aan te kunnen. Kortom dat je zowel pittige, majestueuze black metal als bijtende elektronische laptopnoise moet kunnen waarderen. Overigens heeft metal de overhand, maar de laptopnoise zorgt de scherpe, experimentele snede waarop de Noren graag balanceren. Uw recensent hoort er ook nog toefjes My Dying Bride, Shining en Lurker of Chalice in; depressieve inktzwarte doom, geflipte freak-out jazzrockpostmetal, en experimentele blackgaze. Verwacht ook een onnoemelijke gelaagdheid, waarbij op zijn post-rocks laag op laag op laag worden gestapeld. Als het dan ook nog wordt afgemaakt door een keihard, bijna mechanisch geluid en de muziek tijdens de epische grandeur van het afsluitende titelnummer perfectie benaderd, ben je maar wat blij dat je in het begin niet je botte bijl erbij neer hebt gegooid.
mij=Indie / Bertus