Vorig jaar was het een hele klus om bij het festivalterrein van het Arrow Rock Festival te komen. Biddinghuizen was dit jaar niet langer de locatie, het Goffertpark in Nijmegen wel. Van file was amper sprake, behalve op het punt waar bezoekers te voet het festivalterrein betraden. Het festivalterrein was compact en overzichtelijk, met twee openluchtpodia die relatief dicht bij elkaar stonden. Lange wandelingen waren niet nodig nodig, het was zelfs mogelijk met een strategische plaatskeuze beide podia te zien en te horen. Alleen de organisatie moest daar nog even aan wennen, want die vonden het nodig vanaf het hoofdpodium muziek te laten horen, terwijl op het hele terrein de livemuziek vanaf het andere podium te horen was.
mij=Door: Prikkie
Het weer leek aanvankelijk beter dan verwacht. REO Speedwagon begon in een prettig zonnetje met schapenwolken aan een fraaie blauwe hemel. Dat bleef helaas niet de hele dag zo, maar enorme regenbuien zijn er niet geweest. Hoewel de uitgedeelde regenponcho's een paar keer nodig waren, bleef het terrein prima begaanbaar. REO Speedwagon liet zien te snappen wat van een openende band verwacht wordt: er werd een energieke show afgeleverd, met alle bekende tracks erbij. Zanger Kevin Cronin had geen lange donkere krullen meer, maar een gekortwiekt en geblondeerd kapsel. Zijn stem was daarentegen direct herkenbaar en nog even fraai als in de succesdagen. Hij richtte zich op het publiek dat al in de stemming was en de opening was daarmee zeer geslaagd. De track van het laatste album die hij aankondigde, “Smilin' In The End”, bleek steviger dan de meesten van REO Speedwagon gewend zijn. Toch maar eens gaan luisteren…
Op het kleine podium was het daarna de beurt aan Gotthard. Een sympathieke, hardwerkende band met een zanger die met z'n klassiek-rauwe rockstem en enthousiaste presentatie goed overkwam. Maar u voelt 'm al aankomen: ze werkten hard, konden prima met hun instrumenten overweg, maar hun songs hebben een hoog dertien-in-een-dozijngehalte, waardoor ik me direct na het optreden alleen nog de Deep Purple-cover “Hush” kon herinneren.
De verrassing van de dag viel bij het volgende optreden te noteren: Arnel Pineda. Deze Filippijn, net aangetreden als zanger bij Journey, liet op hun recente album al horen bepaald geen slechte zanger te zijn. Maar live zingen is nog wel iets anders dan in de studio iets inzingen. Laat ik het maar simpel zeggen: live was het nóg indrukwekkender! Bovendien bleek hij na een wat onwennige start ook nog eens een prima frontman. De nieuwe track “Change for the better” bleek bovendien een puike livesong. Pineda en Journey namen afscheid met een vlammende versie van “Don't Stop Believin'”.
Kansas was de act met het hoogste progrockgehalte van de dag. Heel dynamisch was het allemaal niet op het podium, wat versterkt werd doordat zanger Steve Walsh achter zijn keyboards op een verhoging achterop het podium stond. Muzikaal was het echter allemaal dik voor elkaar. Talrijke ruige rockers stonden met een tevreden gezicht te genieten van het strakke spel van de heren. Dat bleek eens te meer bij de door Arbeidsvitaminen doodgedraaide ballad “Dust In The Wind”.In het refrein hoorde je ineens het halve veld zachtjes meezingen. Achter me klonk het verbaasd: “Eigenlijk best een goed nummer”…
Toen Kansas een paar minuten uitliep, werden ze daar op niet zachtzinnige wijze door de organisatie op gewezen: op het hoofdpodium werd snoeihard AC/DC's “Back In Black” opgezet. Iets subtieler had best gekund, lijkt me…
Bij de start van Def Leppard werd er ineens een bak echo ingedraaid waar je U tegen zegt. De geluidsman vond dat blijkbaar ook, want bij de tweede track werd dat al flink teruggedraaid. Niettemin bleef het verschil met alle andere acts opmerkelijk. Oorzaak is waarschijnlijk dat de drums van Rick Allen grotendeels elektronisch zijn en zijn sound rechtstreeks van de studiobanden wordt geplukt. Als daar alles op wordt afgestemd betekent dat ook de overige instrumenten verdrinken in de echo. Het resultaat is een sound die ongelofelijk gekunsteld klinkt. Op een cd zijn veel extra lagen nog best te pruimen, live klinkt het enorm nep en dat was ook hier het geval. Jammer, want de songs van de nieuwe cd bleken best mee te kunnen in de set. Na afliep riep frontman Joe Elliott:”Don't forget us, we won't forget you”. Naast me klonk het in droog Achterhoeks:”Nou, dat denk ik wel.”
Op het kleinere podium verscheen Twisted Sister. Zonder make-up, zonder kostuums. Frontman Dee Snider vertelde, tussen alle fucks en motherfuckers door, dat vertraging in New York de oorzaak daarvan was. Met een helikopter waren de heren ingevlogen en linea recta het podium opgedirigeerd. Dat was niet te merken, want de heren knalden er een prima optreden uit. Hoewel de motregen tijdens het optreden gestaag doorging, bleef het publiek vrolijk tijdens de greatest hits-set. “Under The Blade”, “We're not gonna take it”, “I wanna rock”, het publiek liet zich graag meevoeren op een trip to memory lane en brulde vrolijk mee. Na het gezapige en inspiratieloze optreden van Def Leppard was dit precies wat het publiek nodig had.
De voorlaatste act op het hoofdpodium was Whitesnake. David Coverdale liet een paar keer horen het weer te betreuren, maar waar Twisted Sister er vol in vloog om dat te compenseren, slaagde Coverdale er niet in het enthousiasme los te maken bij het publiek. Steeds weer probeerde hij tot meezingen te bewegen, steeds weer bleef het massale gezang uit. Toen ook het gitaarduel van Reb Beach en Doug Aldrich niet bepaald vlekkeloos verliep was het gevecht min of meer verloren. Daarnaast had Coverdale nog een andere irritatie: de juffrouw die hem een drankje voor zijn keel moest brengen reageerde niet, waarna Coverdale zingend en wel de coulissen indook. Pas toen Coverdale toch de coulissen in zou gaan vanwege het gitaarduel, kwam ze plots aanzetten. Met een vinnig “It fuckin' stops tonight” werden de personele problemen over het veld uitgestort. Wie nog een koffiejuffrouw zoekt: er is weer iemand beschikbaar…
De afsluiting was gelukkig nog positief, doordat Adje van den Berg, met een oranje hoed op, het podium opwandelde voor de afsluiter “Here I go again”.
Motörhead was de afsluiter op het kleine podium. Motörhead is Motörhead en blijft Motörhead: hard, strak, een set vol songs die bijna elke rocker kent en altijd met volledige inzet. Lemmy en kornuiten speelden daarnaast nog materiaal van het binnenkort te verschijnen album Motorizer. “Killers” was een track die op mij eerlijk gezegd geen heel bijzondere indruk maakte. Er bleef echter genoeg te genieten over en Lemmy en co waren wat ze altijd zijn: een degelijke en betrouwbare festivalact.
Om kwart voor acht stond iedereen klaar voor de knaller van de avond: Kiss! En inderdaad, de opening met explosies en drie met een plateau vanuit het dak neerdalende gitaristen was groter dan groot. Na twee songs begon Paul Stanley al een meezingspelletje met het publiek en hij kreeg de boel moeiteloos mee. En toch gebeurde er iets wat ik niet verwacht had: ze hadden het publiek helemaal te pakken en lieten het door een slechte opbouw van de set ook weer schieten. Bij een band als Kiss is dat wel het laatste wat je verwacht. Maar na het overdonderende begin was er weinig show te bekennen. Daarnaast werden veel songs gespeeld die het overgrote deel van het festivalpubliek niet kende. Toen na ruim drie kwartier een kwartier verknoeid werd met een matige solo van Tommy Thayer, een (weliswaar goede) drumsolo van Eric Singer en weer een meezingspelletje van Paul Stanley was het hele ritme uit de show. Aangezien de explosies, vuurwerk en lichtshow uitbleven – het was ook nog grotendeels
licht – besloot een flink deel van het publiek al te vertrekken. Pas bij “Rock 'n roll al nite” werd de show een Show. Ineens werden alle registers opengetrokken en viel mijn mond open van verbazing. Maar het was wel de afsluiter van de “normale set”. Dat viel overigens best mee, want bij reservering vooraf van de cd met dit optreden – ze werden na afloop ter plekke gebrand – was al verteld dat het optreden twee uur en tien minuten zou duren en zover waren we nog lang niet. Kortom: er volgden niet minder dan zes toegiften, met alleen krakers zoals “Shout It Out Loud”, “Lick it Up”, “Love Gun”, “Detroit Rock City”. Allemaal vergezeld van explosies, vuurwerk, de bloedspuwact van Gene Simmons, Paul Stanley die “Love Gun” speelde vanaf de lichttoren, kortom de show waar iedereen voor kwam. Wie was gebleven kreeg uiteindelijk toch nog een sensationele show.
Arrow 2008 was iets te nat, maar muzikaal de moeite waard. Nog 360 nachtjes
slapen, dan mogen we weer…
Mooi verslagje. Ik vond KISS vooral in het begin tegevallen, maar dat kwam denk ik ook doordat er tussen de nummers zo ontzettend veel en lang gepraat werd door Paul. Na de helft ging het concert een stuk beter, wat geweldig om KISS een keer live te zien!
Een kleine rectificatie:Sinds een aantal jaren is Eric Singer weer de trommelman bij Kiss.
Op het veel te lange wachten bij de ingang na, was het een fijne dag.
Ik vond het geweldig en sta al te popelen voor de volgende… Wie zullen er dan komen?
ZZ Top heeft vorig jaar afgezegd, daar hebben ze nog wat van tegoed lijkt me. Ik gok dat ze heel graag AC/DC zouden willen hebben en die brengen dit jaar nog nieuw materiaal uit. Zelf zit ik – zoals elk jaar – te hopen dat Frank Marino eens kan komen…
ZZ Top heeft vorig jaar afgezegd, daar hebben ze nog wat van tegoed lijkt me. Ik gok dat ze heel graag AC/DC zouden willen hebben en die brengen dit jaar nog nieuw materiaal uit. Zelf zit ik – zoals elk jaar – te hopen dat Frank Marino eens kan komen…
Peter Criss???? Check your facts: Eric Singer drumt al weer enige jaren bij Kiss.
Verder verheug ik me al op volgend jaar. AC/DC zou te gek zijn, hoop ik al een poosje op. ZZ Top, te gek, maar dan moeten ze wel Esther be the one spelen… 😉
Na een dramatische Pinkpop-vrijdag (alleen nog Metallica kunnen zien door ernstige parkeerproblemen in Landgraaf!) was Arrow een verademing. Nijmegen weet hoe ze een evenement moet organiseren! Complimenten! Het wachten bij de ingang was peanuts.
Peter Criss???? Check your facts: Eric Singer drumt al weer enige jaren bij Kiss.
Verder verheug ik me al op volgend jaar. AC/DC zou te gek zijn, hoop ik al een poosje op. ZZ Top, te gek, maar dan moeten ze wel Esther be the one spelen… 😉
Na een dramatische Pinkpop-vrijdag (alleen nog Metallica kunnen zien door ernstige parkeerproblemen in Landgraaf!) was Arrow een verademing. Nijmegen weet hoe ze een evenement moet organiseren! Complimenten! Het wachten bij de ingang was peanuts.
Het was inderdaad erg leuk. Wel een beetje lang wachten voordat je door de trechter bij de ingang was, maar ja.
Gottard vond ik een absolute tegenvaller. Samengeraapte liedjes. Teksten uit Bon Jovi songs, gitaarrifs rechtsreeks bij Kiss geleend, spelem met het publiek a la Freddie Mercury. Goede muzikanten en een hele goede zanger, maar ze kunnen misschien beter als coverband doorgaan.
Het was zeker irritant en onrespectvol om op het hoofdpodium de muziek zover open te draaien dat de bands op het kleine podium bijna wel op moesten houden. Was niet nodig vond ik.
Kansas was zeker goed, maar een van de beste dingen daarvan was de aankondiging door Manuela Kemp. Zij zag vooraan een paar mensen staan met de schmink van Kiss op hun gezicht, waarop ze zegt:”Jullie zijn leuk geschminkt”, het antwoord blijft niet uit: “Ja, jij ook!” Ik vond het ook leuk om dit ook terug te lezen in de recentie bij Oor. Hun verslaggever moet wel vlakbij ons hebben gestaan.
Afgelopen zondag heb ik Kiss voor de, volgens mij, 19e keer gezien. Maar dit was toch zeker een van de mindere shows die ik heb gezien. Tommy Thayer was zeker niet op dreef. Die heb ik vele malen beter horen soleren. En ook Paul Stanley haalde zowel laag als hoog niet altijd. I was made for loving you hadden ze zelfs beter achterwege kunnen laten. Maar toch, de sfeer was weer een ècht Kiss concert en de volgende keer sta ik gewoon weer vooraan. Mocht die kans nog komen…..
Het was inderdaad erg leuk. Wel een beetje lang wachten voordat je door de trechter bij de ingang was, maar ja.
Gottard vond ik een absolute tegenvaller. Samengeraapte liedjes. Teksten uit Bon Jovi songs, gitaarrifs rechtsreeks bij Kiss geleend, spelem met het publiek a la Freddie Mercury. Goede muzikanten en een hele goede zanger, maar ze kunnen misschien beter als coverband doorgaan.
Het was zeker irritant en onrespectvol om op het hoofdpodium de muziek zover open te draaien dat de bands op het kleine podium bijna wel op moesten houden. Was niet nodig vond ik.
Kansas was zeker goed, maar een van de beste dingen daarvan was de aankondiging door Manuela Kemp. Zij zag vooraan een paar mensen staan met de schmink van Kiss op hun gezicht, waarop ze zegt:”Jullie zijn leuk geschminkt”, het antwoord blijft niet uit: “Ja, jij ook!” Ik vond het ook leuk om dit ook terug te lezen in de recentie bij Oor. Hun verslaggever moet wel vlakbij ons hebben gestaan.
Afgelopen zondag heb ik Kiss voor de, volgens mij, 19e keer gezien. Maar dit was toch zeker een van de mindere shows die ik heb gezien. Tommy Thayer was zeker niet op dreef. Die heb ik vele malen beter horen soleren. En ook Paul Stanley haalde zowel laag als hoog niet altijd. I was made for loving you hadden ze zelfs beter achterwege kunnen laten. Maar toch, de sfeer was weer een ècht Kiss concert en de volgende keer sta ik gewoon weer vooraan. Mocht die kans nog komen…..
O ja, doe mij volgend jaar Van Halen maar.
O ja, doe mij volgend jaar Van Halen maar.
De editie van 2008 van was bijna perfect, want volgens mij hadden ze niet verwacht dat er zo’n 25.000 bezoekers op dit festival af zouden komen. We dachten ruim op tijd te zijn, maar we moesten met naar schatting, op dat moment nog zo’n 2.000 andere bezoekers, door veels te weinig poortjes, naar binnen. De gedachten gingen dus ook al snel weer uit naar het debacle van vorig jaar, in Biddinghuizen. Vooral de opmerking van veel andere bezoekers werd veel gehoord. “Het is toch niet de eerste keer dat zo’n festival wordt georganiseerd, belachelijk.
Helaas hebben we daardoor maar een klein stukje van het concert van Reo Speedwagon kunnen zien.
Maar eerlijk is eerlijk het was voor de rest super geregeld, al vroeg ik me wel af waarom die geluidstent zo dicht op het podium moest staan, in Lichtenvoorde (sorry) stond die zo’n 100 meter van het podium zodat iedereen alles goed kon zien. Het verslag van Prikkie is goed weer gegeven. Journey was voor mij een meer dan een hoogtepunt, werkelijk geweldig wat “onze” nieuwe zanger Arnel Pineda voor stemgeluid produceerde, een uur lang echt kippenvel. Def Leppard en Motörhead von ik goed. Whitesnake was zeer matig. Kiss vond ik een ware aanfluiting, het leek wel dat die zanger zich kandidaat had gesteld om de nieuwe president te worden van de Verenigde Staten, wat een geschreeuw tussen de nummers door. Blijkbaar waren er meer die er zo overdachten, gezien de grote stroom mensen die vroegtijdig naar huis gingen. Hopelijk hebben de echte Kiss fans dit anders ervaren.
Hopelijk is het volgend jaar weer op zaterdag, dan hebben we in ieder geval een extra dag om bij te komen.
De editie van 2008 van was bijna perfect, want volgens mij hadden ze niet verwacht dat er zo’n 25.000 bezoekers op dit festival af zouden komen. We dachten ruim op tijd te zijn, maar we moesten met naar schatting, op dat moment nog zo’n 2.000 andere bezoekers, door veels te weinig poortjes, naar binnen. De gedachten gingen dus ook al snel weer uit naar het debacle van vorig jaar, in Biddinghuizen. Vooral de opmerking van veel andere bezoekers werd veel gehoord. “Het is toch niet de eerste keer dat zo’n festival wordt georganiseerd, belachelijk.
Helaas hebben we daardoor maar een klein stukje van het concert van Reo Speedwagon kunnen zien.
Maar eerlijk is eerlijk het was voor de rest super geregeld, al vroeg ik me wel af waarom die geluidstent zo dicht op het podium moest staan, in Lichtenvoorde (sorry) stond die zo’n 100 meter van het podium zodat iedereen alles goed kon zien. Het verslag van Prikkie is goed weer gegeven. Journey was voor mij een meer dan een hoogtepunt, werkelijk geweldig wat “onze” nieuwe zanger Arnel Pineda voor stemgeluid produceerde, een uur lang echt kippenvel. Def Leppard en Motörhead von ik goed. Whitesnake was zeer matig. Kiss vond ik een ware aanfluiting, het leek wel dat die zanger zich kandidaat had gesteld om de nieuwe president te worden van de Verenigde Staten, wat een geschreeuw tussen de nummers door. Blijkbaar waren er meer die er zo overdachten, gezien de grote stroom mensen die vroegtijdig naar huis gingen. Hopelijk hebben de echte Kiss fans dit anders ervaren.
Hopelijk is het volgend jaar weer op zaterdag, dan hebben we in ieder geval een extra dag om bij te komen.
even over kiss,iedereen heeft gelijk de stem van stanley was zeker niet optimaal,dit te danken aan een fixe verkoudheid,dus niet zo raar eigenlijk,maar zoals gewoonlijk zijn er mensen die altyd wel wat te klagen hebben,ze zijn geweest en komn volgend jaar terug,en zo te horen aan de oude nummers die opniuw zijn opgenomen en ingezongenklinkt het weer lekker zoals toen
even over kiss,iedereen heeft gelijk de stem van stanley was zeker niet optimaal,dit te danken aan een fixe verkoudheid,dus niet zo raar eigenlijk,maar zoals gewoonlijk zijn er mensen die altyd wel wat te klagen hebben,ze zijn geweest en komn volgend jaar terug,en zo te horen aan de oude nummers die opniuw zijn opgenomen en ingezongenklinkt het weer lekker zoals toen
*geeft Barry een zakje met hoofdletters en punten aan*
*geeft Barry een zakje met hoofdletters en punten aan*