Ik babbelde gemoedelijk met Dawn Landes in de hal van Tivoli de Helling. Even daarvoor had ze opgetreden in het voorprogramma van The Weakerthans. Ze maakte indruk. Niet alleen door haar ontwapenende, meer dan prettige verschijning en busladingen zeepbellen die het podium opgejaagd werden. Nee, vooral door haar liedjes die ze grotendeels solo en af en toe met een beetje hulp bracht. Zo deed ze samen met twee Alamo Race Trackers een fijne versie van “Young Folks“. Haar eigen liedjes deden veelvuldig aan Laura Veirs denken, maar dan net wat meer roots-geënt. Het irritante was alleen dat toen ik haar in de hal vroeg wie haar promo deed in Nederland – ik voelde me tekort gedaan omdat ik nog nooit van haar en haar muziek gehoord had – en net mijn portemonnee wilde trekken om een cd te kopen, dat er zo’n fanatieke mannelijke fan naast me stond. ‘Je moet niet om een cd vragen, maar ’em kopen’, zei hij. Verbouwereerd keek ik naar links. Waar bemoeide die gast zich mee. Ik haat hijgerige mannelijke fans. Helemaal als ze zo beschermend willen optreden en mij wat willen opdringen. Het scheelde weinig of ik liet ik mijn knip in mijn zak en wilde alsnog gewoon om een cd vragen of gewoon weglopen. Dat zou hem leren. Ik keek weer voor me. Twee donkere kijkers tastten me af. Dawn keek zelf ook een beetje verbaasd. Ik besloot dat ze niet hoefde te lijden onder haar fans en kocht alsnog mijn exemplaar van Fireproof. Ze schreef er ‘Thank you’ op. Met een uitroepteken en ze tekende een raar soort aureool om het hoofd van het meisje met de lange vlechten op de hoes. Na het nog fijnere concert van The Weakerthans ging ik naar huis. Omdat ik niet kon slapen ging ik naar mijn versgekochte Dawn Landes-cd zitten luisteren. Die bleek – nu wel met band – nog steeds veel van Veirs weg te hebben. Maar ook van Suzanne Vega en een beetje Neko Case. Een fijn plaatje. Alleen al meer dan een jaar oud. Daar schrijven we geen stukjes over op File Under. Ben je mal.
mij=Fargo / Munich
Haha, het viel me inderdaad op dat de mannelijke bezoekers van het concert na afloop massaal op Dawn afkwamen, terwijl John K. Samson maar gewoon een beetje verveeld rondliep.
Ik had haar een week eerder gezien in Nijmegen, toen had ze een drummer die sambaballen als drumsticks gebruikte, waardoor de nummers nèt wat meer sfeer meekregen dan in Tivoli.
Desalniettemin is Dawn wat mij betreft nu al dé ontdekking van 2008, met extra pluspunten voor de hidden track op dit album.