Doc Schneider/Jason Plumb

Doc Schneider is advocaat. Ja èn? Is dat van belang voor File Under? Dat niet zo, dat de man is zijn vrije tijd een zeer verdienstelijk gitarist en songschrijver is wel. In 2005 verscheen zijn debuutalbum Choices and Chances. Productioneel liet dat wat te wensen over, maar dat is verholpen met Second Chances. Op dit album zijn producers Jeff Jacobs (toetsenist bij Foreigner, ooit ook bij Billy Joel) en Ben Wisch (indie-producer, o.a. Marc Cohn) met een reeks gelouterde muzikanten de songs van Schneider op gaan nemen. Nu klinken de songs zoals ze horen te klinken en dat is niet mis. Schneider’s songs zitten ergens in het genre van Paul Simon en James Taylor: zeer Amerikaanse gitaarpop, zoetgevooisd zonder klef te worden en met fantastische melodieën. Soms zijn het songs met gitaar, piano en niet veel meer, op andere momenten zijn saxofoons of kamerbrede synths aanwezig. De afsluitende track wordt gezongen door Schneider zelf en inderdaad, de man past er prima tussen, zelfs tussen de fantastische stemmen die op dit album te horen zijn. Slechts een enkele aanmerking is op zijn plaats: achttien van dergelijke tracks achter elkaar is wat veel, hoe mooi ze ook zijn.
De voormalig zanger van The Waltons – nee, niet dat eng-brave gezin uit de tv-serie -, Jason Plumb, is inmiddels solo-artiest. Nou ja, met de band The Willing, dus de term solo is betrekkelijk. Plumb is op dit album elf songs lang brave westcoast-pop aan het vertolken. Is dat erg? Het ligt eraan wat je wilt. Het is prima aan te horen, de songs zijn in het genre prima en Plumb is een verdienstelijk zanger. Maar het oor-in-oor-uit-gehalte is zo hoog dat je na afloop van de cd geen deuntje nog kunt neuriën. Zelfs de twee covers gaan daarmee ten onder. Dan is er verdomd weinig aanvechting om zo’n cd nog eens op te zetten. Barman, mag die vorige nog even op?

mij=Doc Schneider / Eigen Beheer; Soccer Mom / Import