Down

Beladen blues uit het zuiden
Voorzichtig klauter ik de met rook gevulde toerbus in. Down-bassist Rex Brown schudt me van achter een tafeltje de hand, een sigaret in de andere. Aan een ander tafeltje neem ik plaats tegenover drummer Jimmy Bower, die nog snel wat blubberige soep met brood naar binnen werkt. ‘Wil je ook?’ en hij steekt ondertussen een sigaret op. Het is duidelijk, ik zit bij levensgenieters uit het zuiden van de USA in de bus.

Maar Down heeft roerige jaren achter de rug. Drugsverslaving, natuurrampen, moord, gooi het in een blender en je krijgt het derde Down-album Over the under. Het derde album overigens in ruim tien jaar. Want als er een band niet als productief bekend staat, dan is het wel Down. Maar daar komt volgens Jimmy verandering in.

mij=Interview: Vincent. Foto's: Dennis
Down begint pas
Down ontstond in de jaren '90 als project van een groep vrienden die tijdens barbecues met veel vlees en bier ook wel eens een liedje speelden. Alle bandleden afzonderlijk hadden hun eigen core business in andere bands. 'Ons eerste album kwam uit in 1995', vertelt Bower. 'Toen deden we een tour met negen shows, dat was het. Het was wel de bedoeling ooit nog eens zoiets te doen, maar dat gebeurde pas in 2002.'
Volgens Bower is nu de tijd gekomen dat Down de volle aandacht krijgt. 'Down zat altijd op de achterbank, maar nu neemt Down de leiding. Dat hebben we een paar jaar geleden gezamenlijk besloten, vlak voor de orkaan Katrina.'
Een beladen plaat
De drie albums van Down hebben volgens Bower duidelijke verschillen. Waar de eerste plaat voornamelijk ontstond uit jam-sessies en de tweede plaat in 28 dagen werd geschreven én opgenomen ('we hoorden dat Led Zeppelin zoiets had gedaan, en het leek ons een leuk idee') staat bij het derde album de boodschap centraal. De band heeft dan ook ruim een jaar de tijd genomen om die goed op de plaat te krijgen.
'We zijn geraakt door persoonlijke tragedies. Het begon natuurlijk allemaal met Dimebag Darrell.' De voormalige Pantera-gitarist werd in 2004 doodgeschoten toen hij met zijn nieuwe band Damageplan op het podium stond. En niet alleen Down-zanger Phil Anselmo en bassist Rex Brown, die beide in Pantera zaten, werden diep geraakt door de moord.
'We waren allemaal heel close met Dimebag.' Er valt een stilte. Bower doet drie pogingen, maar slaagt pas de vierde keer om een zin over zijn lippen te krijgen. 'Het was zwaar. Vooral… Alles wat gebeurd is. Wat doe je als zulke dingen gebeuren? Je helpt elkaar, je familie. Met liefde.'

In augustus 2005 voltrok zich een nieuwe ramp, in de vorm van orkaan Katrina. De band uit New Orleans maakte het natuurgeweld en de daarop volgende chaos van dichtbij mee. 'We hebben elkaar zes maanden niet gesproken. Iedereen was elkaar kwijt. Ik ben met Pepper (Keenan, gitarist) geëvacueerd. Daar moesten we trouwens ook weg, want daar kwam weer een volgende orkaan. Maar Phil zat ergens in Houston in een hotel met zijn honden en al zijn spullen. Het waren zware tijden. En het zorgde voor een hoop materiaal voor een plaat.'
Dieptepunt
Voor Bower was het duidelijk, de band had een dieptepunt bereikt. 'Als je zoveel persoonlijke en nationale rampen overkomen in één jaar, dan zit je op de bodem. En je kunt alleen nog maar omhoog. Over the under was wat dat betreft uitstekende therapie voor ons. We hielpen elkaar er weer bovenop, door het schrijven van nummers.'
'Het was geweldig om elkaar na die orkaan weer te zien. We hebben vrienden en familie verloren, dus iedereen was ongerust.' De band windt ook geen doekjes om de afhandeling van de ramp door de nationale overheid. 'Je bedoelt het grote vier-letter-woord, Bush? Wat een lul! New Orleans staat onder water, maar hij stopt meer geld in Irak dan in zijn eigen land. Het klinkt misschien egoïstisch, maar kom op! We betalen verdomme belasting!'

Genoeg redenen dus om Over the under een persoonlijk album te noemen, waar de emoties vanaf spatten. Volgens Bower is het ook niet moeilijk om zulke intense emoties via muziek over te brengen. 'Het gebeurt gewoon. Als ik boos ben leef ik me uit op de drums. Als ik emotioneel ben schrijf ik een riff. Muziek is een goede manier om energie te kanaliseren.'
Blues uit het zuiden
De Zuid-Amerikaanse blues is bij Down duidelijk terug te horen en bij uitstek geschikt voor emotionele muziek. 'Dat krijg je gewoon als je uit New Orleans komt, uit het zuiden. Veel metalbands tegenwoordig zijn nogal rechttoe-rechtaan. Die spelen duh-duh-duh. Maar wij doen meer baowh-baowh-baowh, we buigen de riffs een beetje. Het is gewoon een verschil in hoe je speelt.'
'Mijn vader was heel erg van de country muziek. Outlaw country, weet je wel? Johnny Cash, Willie Nelson, zulk soort dingen. Daar hield ik ook wel van en dat heeft zeker invloed gehad op hoe ik vandaag de dag speel en schrijf. Wat ik daarmee bedoel? Bijvoorbeeld dat buigen van de snaren. Luister maar naar een liedje van Willie Nelson en denk daar dan distortion bij. Dat klinkt erg gaaf.'
Van die metalblues zullen we in ieder geval nog lang kunnen genieten, want Down is op weg naar de wereldheerschappij. 'Veel mensen kennen ons wel van onze andere bands, maar we willen op veel plekken graag eens spelen als Down. En verder zijn we met een film bezig. We hebben materiaal geschoten tijdens onze eerste Europese tour in 2006. Het wordt heel erg zeventiger jaren. Niet zoals The song remains the same, maar wel ongeveer. En daarna komt er weer een album. En ik beloof je dat dat niet weer tien jaar zal duren!'