Het laatste waar ik momenteel aan denk is aan muziek. Vandaag is het de dag na Nederland – Frankrijk. De ochtend zelfs. Mijn hoofd doet zeer, mijn hart is oranje. Waar gaat dit heen? Waar eindigt dit? Ik durf het hardop te zeggen: we worden Europees Kampioen! In de kroeg klonk gisteren zelfs al het ‘schade Deutschland’. Dat is wat voorbarig, de Duitsers zullen we nog wel tegenkomen in het toernooi. In de finale bijvoorbeeld. Zou prachtig zijn. De Duitsers [let op: weergaloos bruggetje] van Final Prayer hebben getuige hun muziek wel iets anders aan hun hoofd dan voetbal. De wereld gaat naar de klote namelijk. In elf spijkerharde songs – denk Terror en, dichter bij huis, No Turning Back – wordt de luisteraar duidelijk gemaakt dat het niet goed gaat met onze planeet. Het maakt Filling The Void niet de meest makkelijke plaat voor een katerige zaterdagochtend. De donkere sfeer wordt versterkt door het gitaargeweld en het ontbreken van rustpunten. Elf nummers wordt er gas gegeven, pas op afsluiter “More Than Just Music” is er wat afwisseling te horen. Onderweg is er afgerekend met neo-nazi’s, kapitalisten, oorlogzuchtige regeringshoofden, fashionkids en ander gespuis. Final Prayer komt met Filling The Void niet boven de hardcoremiddelmaat uit. De band walst over je heen, de boosheid lijkt oprecht, maar het materiaal is simpelweg niet verrassend genoeg.
mij=GSR