Om nu even snel een genre te bedenken waarbinnen je Fleet Foxes zou kunnen plaatsen, is eigenlijk helemaal niet mogelijk. Het is geen Americana, geen folk, geen pop, geen gospel, niet barok, en tegelijkertijd heeft het van al die stromingen wel wat weg. Zelf noemen ze het “barokke harmonische popjams”. De enige gemene deler die heel opvallend aanwezig is, is de meerstemmige samenzang, die grenst aan het perfecte (en dat niet alleen op cd). De band uit Seattle, bevriend met o.a. The Cave Singers en Blitzen Trapper, trekt zich niets aan van wat hip is of verkoopt, maar stralen op hun EP Sun Giant (uit april 2008) en hun eerste cd Fleet Foxes uit dat het ze puur om het maken van muziek te doen is. In de liner notes worden mensen bedankt als Joni Mitchell, The Band, Neil Young en Bob Dylan. Gek genoeg is daartussen niet Crosby, Stills & Nash te vinden: dat is echter wel waar hun samenzang sterk op lijkt.
“Sun It Rises”, openingsnummer van de cd, doet in de verte denken aan een wat hippere band als Yeasayer, die vorig jaar toch een van de betere cd’s van het jaar maakten, door de ijle zang en de muziek die daar ondergeschikt aan is gemaakt. Melancholie is daarbij het toverwoord: eigenlijk is dit een ideale herfst-cd. Je ziet de blaadjes van de bomen vallen, de zomer is weer voorbij, en er staat een koude winter voor de deur. De “White Winter Hymnal” is een perfecte soundtrack voor die gemoedstoestand. Ook live heeft Fleet Foxes aangetoond over veel talent te beschikken, al was het dan maar voor een mannetje of 75 in de bovenzaal van Paradiso. Aangezien ik nu eenmaal een sucker ben voor melancholie, zou deze cd, met zijn bijbehorende EP, het wel eens tot mijn eindejaarslijst kunnen gaan schoppen.
mij=Bella Union / V2
Dit zou zo maar eens een heel grote naam in de jaarlijstjes kunnen worden! Hemelse goedheid,het is een tijd geleden dat ik zulke mooie muziek heb mogen aanschouwen.
De single “Grown Ocean” voorspelt al niets dan goeds voor de nieuwe Fleet Foxes: http://vimeo.com/21577557