Ik ben 33. Al 33. Als ik het zo opschrijf klinkt dat oud; is het ook oud. Oud genoeg om in nostalgie terug te kijken vroegere tijden, vind ik. Zoals de periode tussen 1987 en 1991; de gloriejaren van de death metal. Ik was er nogal gek van in die tijd; Obituary, Entombed, Morbid Angel, Bolt Thrower, Massacre, Autopsy, Pestilence, en vooral Death. Geweldige muziek. Ben ik ook altijd goed blijven vinden, hoewel mijn voorkeuren langzaam richting jazz, avantgarde en nog heel veel andere dingen verschoof. Daarbij kwam dat al die bands hun kruit wel verschoten hadden en daarna nooit meer aan het niveau uit die tijd konden tippen (op Death na: die band was vanaf begin tot eind geniaal; ga ze snel checken als je ze nog niet kent. Echt. Geloof me.).
Een paar jaar geleden is mijn belangstelling voor death metal weer opgelaaid – door het beestachtige Origin om precies te zijn. Lekker hoor, die death metal bands van tegenwoordig, maar het moet allemaal maar extreem, snel, onnavolgbaar, complex. Nergens komt die groove terug die de oude bands zo kenmerkte. Gelukkig sta ik niet alleen in dat standpunt. Hier, in ons eigen kikkerlandje – dat trouwens altijd een grote rol heeft gespeeld in de death metal – kwam een stel (ex)leden van bands als Gorefest, Pestilence, Thanatos en Apshyx bij elkaar. En besloten dat de tijd rijp was voor een oude school death metal revival. Noemden het Hail Of Bullets, en gingen gewoon voor de lol, uit liefde voor de muziek, aan de slag om de oude tijden te laten herleven. Is dat gelukt? Ik zou willen uitschreeuwen: MEER DAN GELUKT!!!! Dit is potverdomme de beste pure death metalplaat sinds 1990. Geen grapje, geen overdrijving. Het klinkt zoals het moet: als een mengeling van Obituary, Pestilence, Massacre, Bolt Thrower, Autopsy, de eerste Entombed, en Death. Geen noot origineel dus, maar het mooie is dat nergens tot een kopie is verworden, dat alle invloeden naadloos in elkaar overvloeien alsof het altijd zo bedoeld is. De superieure afwisseling tussen logge doomritmes, snelle thrash en midtempo metal; de intens zieke strot van Martin van Drunen; de afwisselend agressieve en melodieuze riffs van de gitaristen (prachtige solo’s ook) en de bassist; en de heftige drumpartijen van Ed Warby: pure perfectie. Nostalgie hoor ik iemand zeggen? Geen moment. Dit gaat veel verder. Dit is death metal zoals die hoort te klinken. Dat was 18 jaar geleden zo, dat is nu nog steeds zo.
mij=Metal Blade