Als iemand dood gaat dan betekent dat datgene waarmee hij of zij bezig was stopt. Logisch, zie ik je denken. Inderdaad, maar het betekent als we het over artiesten hebben dat we het moeten doen met datgene wat er voorhanden is aan materiaal. Oké, op eventueel nog wat postume opnames na. Zo zal er nooit meer nieuw werk verschijnen van Otis Redding (r.i.p. 1967). Of van Sam Cooke (r.i.p. 1964). Of van Wilson Pickett (r.i.p. 2006). En naar een concert toegaan van deze mannen dat kan slecht als je zelf op de eeuwige jachtvelden ligt. Gelukkig is er de Brit James Hunter. Hunter leeft. En hoe! Het werk dat hij opnam geïnspireerd door de eerder genoemde namen is populair. People Gonna Talk leverde hem in 2006 zelfs een Grammy-nominatie op. Kennelijk heeft de wereld nog steeds behoefte aan soul en rhythm&blues. Wie de voorganger People Gonna Talk kent zal niet verrast worden door zijn nieuwe boreling The Hard Way. Het is namelijk meer van hetzelfde. Dat zou je negatief uit kunnen leggen, maar bij Hunter is dat onterecht. Hunter lijkt namelijk niet op de aarde gezet te zijn om nieuwe dingen te doen. Hij doet wat al lang eerder gedaan is, maar wat hij doet dat gebeurt zeer deskundig. ‘Never change a winning team’ moet Hunter gedacht hebben. Hij koos voor dezelfde producer namelijk Liam Watson en aan zijn begeleidingsband werd slechts een organist toegevoegd. Gastrollen zijn er wel, waarbij de bekendste naam Allen R. Toussaint is. Hij pingelt twee nummers mee en doet wat achtergrondvocalen. Hunter beheerst het spel tussen orkestraal en intiem, houdt (als blanke!) het soul en rhythm&blues-gevoel hoog en slaat met zijn eigen prachtige nummers nergens de plank mis. Wat wil een mens nog meer?
mij=Go / Universal