Twee zinnetjes in het persbericht vallen erg op: ‘to honour his older brother whose life was spiralling out of control’ (toen Ryan Webb zijn naam veranderde in Matthew Ryan) en ‘his brother was sentenced to 30 years in prison’. Tsja. Dit soort ellende doet het uiteraard prima in singer-songwriterland, maar of we met deze kennis iets opschieten bij het beluisteren van Matthew Ryan’s elfde plaat, Matthew Ryan Vs. The Silver State, vraag ik me af. Ook zonder dat we weet hebben van dit soort droefenis komen de liedjes wel aan. Zijn prettig-donkerbruine stem die vaak net iets over de rand van zijn eigen kunnen gaat, zorgt daar wel voor. En anders wel zijn opstandige teksten waarin de melancholie net niet onder de oppervlakte wil blijven. Jammer alleen dat de tracks vaak te lang duren om te blijven boeien en nogal eens in een soort mediumtempo Counting Crows-rock willen vervallen. Maar het gaat te ver om Matthew Ryan weg te zetten als weer zo’n americana-rocker. Daar zorgen mooie uitschieters als “American Dirt” en “Closing In” (een duet met Kate York) wel voor. Het persbericht vertelt overigens ook dat Nick Hornby, Josh Rouse en Mark Knopfler hoog opgeven van ‘s mans talent. Dat is fijn, maar een producer die de liedjes wat puntiger zou weten te maken zou wel eens meer kunnen doen voor Matthew Ryan’s carrière.
mij=One Little Indian / Bertus