De definitieve woorden over Mogwai‘s Young Team zijn te vinden in het boekje bij deze heruitgave. Hierin staat een stukje opgenomen van journalist Keith Cameron. Hij schrijft: ‘All you really need to know about this new version of Mogwai Young Team is it’s the same as the original one. Just as arrogant, proud, and enraged. Just as pretty, sorrowful and inspired. Just as pure, deranged and foxy. But this time it’s louder. Much, much louder. Thank goodness for that. It is the sound of the stars, after all.’ Eerlijk gezegd heb ik daar weinig meer aan toe te voegen. De man spreekt wijze en bovendien ware woorden. Nu ik Young Team voor het eerst in jaren weer draai krijg ik weer dat zelfde gevoel dat ik overrompeld word als toen ik de band pas ontdekte en deze cd voor het eerst draaide. Ruim een uur instrumentale post-rock, met een klein beetje geprevel van Aidan Moffat, van topkwaliteit. Ter ere van het tienjarig bestaan komt de cd bovendien uit met een extra schijf met outtakes en enkele live-opnames met als hoogtepunt een brute liveversie van “Mogwai Fear Satan”. Deze is opgenomen op het vijfjarige jubileum feestje van Chemikal Underground . Zelden werd een feest zo wreed verstoord. Mogwai klonk de laatste keer dat ik ze live zag helaas lang niet zo interessant, deze tien minuten gaan door merg en been. Fenomenaal.
Zo zou ik Hefner‘s re-release van hun tweede cd The Fidelity Wars ook kunnen noemen, maar eigenlijk past de term fenomenaal niet bij de lofi indierock die Darren Hayman en zijn mannen in 1999 afleverden. Darren Hayman noemt het zelf Hefner’s donkerste, eenzaamste set van liedjes. Maar wel een set die volgens hem wel opgenomen is toen de bandleden zelf hun gelukkigste en meest creatieve momenten beleefden. Een raar contrast dat veroorzaakt werd door het feit dat de liedjes bijna allemaal al geschreven waren voordat het debuut Breaking God’s Heart verscheen. Het werkte wonderwel toentertijd en nu ook nog steeds. Maar dan moet je wel kunnen tegen de geregeld overslaande stem van Hayman. Dat is namelijk niet de meest gemakkelijk in het oor liggende stem die de britpop heeft voortgebracht. Ik vind de stekelige liedjes tien jaar na hun eerste release nog steeds geweldig om terug te horen. The Fidelity Wars is echt zo’n album dat geboren is uit een ellendige breakup en behalve hierover ook verhaalt over de half-mislukte relaties die Hayman daarna had. Ik blijf gniffelen bij het verhaal dat hij vertelt in het dronkemanslied “Fat Kelly’s Teeth”. ‘But in the cold sober light she’s not nearly so pretty, But if I drink more gin her grace might return.’ Nou, dan weet je het wel. Net als Breaking God’s Heart is The Fidelity Wars uitgebreid tot een dubbel-cd die allebei tot het gaatje gevuld zijn. Ik moet wel toegeven, dat is mij ook een beetje teveel van het goede allemaal achter elkaar.
mij=Chemikal Underground / Konkurrent & Belka / Konkurrent