Wat kun je als legendarisch en jubilerend label beter doen voor je twintigjarig bestaan dan een van de invloedrijkste platen van een van je invloedrijkste bands opnieuw uitbrengen? Weinig, dunkt me. En dus brengt Sub Pop een van hun eerste releases, Superfuzz Bigmuff van Mudhoney, opnieuw uit. Gewaagder is het wel dat ze deze re-release combineren met een nieuw Mudhoney-album. De kans zit er natuurlijk dik in dat zo’n nieuw album flets afsteekt bij krakers als “Touch Me I’m Sick” en “Mudride”. Superfuzz Bigmuff klinkt twintig jaar na dato namelijk nog steeds weergaloos. Voor de gelegenheid heeft Sub Pop de liedjes weer in de originele ep-volgorde gezet en geremasterd. Daardoor klinkt Mudhoney nu natuurlijk niet heel erg hi-fi, maar wel rauw en onversneden, als een mix van The Stooges met Black Sabbath en een smerige dosis fuzz. Naast de ep en vroege singles staan op deze heruitgave ook nog enkele demo’s en twee opnamen van optredens uit 1988. Een uit Berlijn en een uit Santa Barbara. Deze hebben niet de meest geweldige geluidskwaliteit, maar de energie knalt wel je speakers uit.
De 2008-worp van Mudhoney heet The Lucky Ones. Dat dat album, zeker in eerste instantie, een beetje tegenvalt vergeleken bij Superfuzz Bigmuff verbaast me niets. De vette gruizige fuzz van het vroeger lijkt plaatsgemaakt te hebben voor een opener geluid. Maar schijn bedreigt. De fuzz zit er absoluut nog net zo dik in als vroeger, maar door de betere mogelijkheden om op te nemen – in dit geval met Tucker Martine achter de knoppen – klinkt het gewoon anders. De gitaren van Steve Turner staan nog steeds op groezelig, de bas van Guy Maddison gaat tot ver onder NAP en Mark Arm klinkt na twintig jaar van schreeuwzingen nog net zo krachtig. Waar op de vorige cd Under A Billion Suns nog geëxperimenteerd werd met koperwerk is het hier terug gebracht tot vier man die hun ding doen. Back to basics, zeg maar. Al komt er nog wel wat pianogeriedel voorbij. Dat de band nog steeds woest uit de hoek kan komen blijkt wel uit het zeer venijnige “Tales of Terror”. Mudhoney blijkt na twintig jaar nog niets aan kracht ingeboet te hebben. Het is eigenlijk dan ook raar dat het ze, zelfs niet toen ze tijdelijk overstapten naar major Warner, nooit gelukt is om net als Nirvana en Soundgarden wel een voet tussen de deur te zetten bij het grote publiek. De cd-titel is wat dat betreft een wrange.
mij=Sub Pop / Konkurrent & Sub Pop / Konkurrent