No-Man / The Pineapple Thief

Nu Steven Wilson eindelijk de doorbraak krijgt waar hij al jaren lang op zit te wachten én recht op heeft, had ik verwacht dat hij nu wel een tijd gefocust zou blijven op Porcupine Tree. Niets van dat al dus. Wilson heeft het blijkbaar nog niet druk genoeg en komt samen met zanger Tim Bowness, vijf jaar na het magnifieke Together We’re Stranger, met de zesde cd van No-Man op de proppen. Gelukkig maar, want net als de vorige No-Man-releases is ook dit weer een album om te zoenen. No-Man is de uitlaatklep voor de meer ingetogen kant van Wilson, zijn manier om aquarellen van ijle luchten te schilderen. Ik droom dan ook gelijk weg bij het luisteren naar Schoolyard Ghosts. Daardoor krijg ik bij de start van het derde nummer (“Pigeon Drummer”) dan ook ongeveer een hartverzakking als King Crimson‘s Pat Mastelotto vol gas geeft. Zo heftig klonk No-Man nog nooit. Verder is het verschil ten opzichte van Together We’re Stranger niet al te groot. Maar dat hoeft ook niet wat mij betreft als dat zulke prachtalbums oplevert. Erg fraai is het sterk aan de late Talk Talk doen denkende afsluiter “Mixtaped”. Ik hoop nog steeds dat Wilson en Mark Hollis ooit eens samen een plaat gaan maken. Het allermooiste is het door piano ingeleide en met strijkers dik aangezette “Treunorth”, waarin ook nog een dwarsfluit langs komt vliegen.
Op hetzelfde label als No-Man, KScope, heeft The Pineapple Thief ook een plaatsje gekregen in de catalogus. Dat is toch een stapje (Anathema zit hier tegenwoordig ook) vooruit ten opzichte van Cyclops, waar de band tot nu toe haar platen uitbracht. Het is de terechte waardering voor Bruce Soord. Hij is al sinds het begin van de band in 2000 het creatieve brein achter de band. Het zou niet meer dan terecht zijn als deze nieuwe cd qua verkoopcijfers eenzelfde groei laat zien. Want met Tightly Unwound heeft hij wederom ijzersterk songmateriaal afgeleverd. Sterker zelfs dan al zijn voorgangers. Wat hierbij zeker helpt is dat de diversiteit in de liedjes net wat groter is dan op 10 Stories Down en Variations On A Dream. Zo is opener “My Debt To You” een prachtig dromerig nummer, dat gevolgd wordt door het messcherpe intro “Shoot First”. Het uur dat Tightly Unwound duurt heeft Soord verdeeld over zeven korte liedjes en twee liedjes van ruim tien minuten, waarvan de sublieme afsluiter “To Much To Lose” het kwartier overschrijdt en in de tweede helft van het nummer lekker psychedelisch uitwaaiert. Soords’ songs laten zich nog steeds het beste te benoemen als een perfecte mix van Radiohead en Porcupine Tree, maar eigenlijk zijn die vergelijkingen met een eigen sterk oeuvre, dat ondertussen zeven albums telt, een beetje flauw. Bovendien is een liedje van The Pineapple Thief er, vooral door de kenmerkende stem van Soord, toch wel eenvoudig uit te vissen.

mij=KScope / Bertus & KScope / Bertus