Je hebt wel meer van die eenmansbandjes, maar zo vuig klinkend als Ottoboy hoorde ik ze nog zelden. Ottoboy is dan ook niet zo maar een eenmansband, Ottoboy is een onemantrashband. Op het podium was hij al zwaar overtuigend, maar op overtuigend studiowerk zaten we al een tijdje te wachten. Simpelweg omdat dat er niet was. Eindelijk is zijn eerste album verschenen. Down With The Upbeat nam hij logischerwijs – je bent onemantrashband of niet – bijna geheel in zijn eentje op. Slechts voor een extra solo (“Pusch The Car”) en een extra toetsenpartij (“Hey Stinky”) kwamen er een paar extra handen aan te pas. Dat doet me vermoeden dat Jaap Elzenga – Ottoboy is natuurlijk een betere naam voor je trashband dan Jaap Elzinga – ook in de studio alle instrumenten tegelijkertijd speelt. Zo hoort het ook natuurlijk. Dat maakt dan misschien niet dat hij het onderste uit de kan kan halen qua technisch, muzikale bagage. Maar dat is ook niet belangrijk. Zijn gitaarspel is nu puur en onversneden en in combinatie met zijn rauwe stem echt een ijzersterke combinatie. Bij vlagen doet Ottoboy aan The White Stripes denken, maar Ottoboy klinkt vuiger en smoezeliger. Dat maakt hem wat mij betreft een stuk interessanter dan Meg en Jack.
Ik dacht in eerste instantie dat achter Judge Bone & Doc Hill ook een eenmansband schuil ging. Zoiets suggereert de hoes ook min of meer. Het bleek niet zo te zijn. Doc Hill blijkt daadwerkelijk te bestaan en begeleidt Judge Bone op drums. Zijn blues lijkt zo overgevlogen te zijn uit een garage uit het diepe zuiden van de Verenigde Staten. Maar ook dat is alles behalve waar. Achter de naam Judge Bone gaat namelijk Tuomari Nurmio schuil, een Finse muzikant. En dat is dan weer de artiestennaam van Hannu Juhani Nurmio. Tuomari betekent zoveel als rechter in het Fins. Hannu heeft dan ook zijn studie rechten afgerond, maar klust gretig bij als muzikant. In Finland schijnt Nurmio een behoorlijke naam te zijn. Hij brengt al bijna twintig jaar platen uit, Big Bear’s Gate is echter pas zijn eerste Engelstalige plaat. Ik ben wel benieuwd hoe zijn muziek in het Fins klinkt. Dat moet wel heel apart zijn. Wat ook apart is de gitaar die Judge Bone bespeelt. Dat is een eigen gemaakte gitaar met het grootste deel van de tijd het geluid van een muzikale lopende zaagmachine. Daardoor krijgt een heupwiegend nummer als “Ramona” iets heel vreemds over zich. Al pas het wel perfect binnen de rest van dit groezelige plaatje
mij=Silvox / Coast & Bone Voyage / Konkurrent