Wat verlangde ik naar de zon. Wat verlangde ik er vooral naar om van dat gekwakkel af te zijn. Ik was de verkoudheden en griepverschijnselen die constant weer de kop opstaken beu. En dan is het half mei plots zomer. Zoveel zomer dat ik weer proestend rond loop. Kou gevat. Ik geef echter niet op. Deprimerende muziek mag van mij voorlopig achterwege blijven. Ik wil energie, ik wil de zon beleven. Het Amerikaanse Someone Still Loves You Boris Yeltsin, wat een bandnaam trouwens, is zo’n band waarbij de zon langzaam opkomt. Allereerst geldt dat voor hun carrière. Het debuutalbum Broom werd in 2005 in eigen beheer uitgebracht. Ze werden ontdekt, het schijnt door bloggers die over hun nummers schreven, en in 2006 bracht Polyvinyl Records het debuut uit. Drie jaar na dit album is er dan met Pershing eindelijk de opvolger. Qua muziekwaardering kwam bij mij ook langzaam de zon op. Aanvankelijk vond ik Pershing wel een aardige gitaarpopplaat, maar de cd had even tijd nodig om zijn plek te veroveren. De liedjes dringen zich namelijk niet met stevige rock op, maar hebben een positieve feeling over zich die langzaam een meeneurie-plek zoekt. Een beetje Belle and Sebastian, een beetje The Shins, een beetje Band Of Horses en af en toe een eightiesknipoog naar The Cure. Misschien is het resultaat niet wereldshockend, maar je hebt met Pershing wel elf nummers met vijfendertig minuten zon in huis. Ook handig voor minder zonnige tijden.
mij=Polyvinyl / Sonic