Als je zanger deel uitmaakt van Lars Frederiksen & The Bastards, diezelfde Frederiksen je album produceert en ook nog de nodige deuntjes meezingt en -speelt, dan weet je wel met wat voor soort band we hier te maken hebben. Toch toont The Forgotten meer eigen smoel dan de meeste Rancidklonen die via Tim Armstrongs Hellcat label uitkomen. Gelukkig maar, want nog als we Rancid willen horen luisteren we wel naar de real thing. De old school streetpunk van The Forgotten – die inmiddels al tot de veteranen van het genre gerekend mogen worden – is catchy en vuig tegelijkertijd. Vleugje Minor Threat, flinke scheut Social Distortion en, vooruit, een middelgrote dosis Rancid. Nee, vergeten (snapt u em) wie de pioniers waren doet The Forgotten niet. Het schijnt dat de bandnaam hier zelfs op slaat: punk moet terug in punkrock. In vergelijking tot ouder materiaal durft de band rondom zanger Gordy Carbone meer persoonlijke onderwerpen aan te snijden. Niet alleen de standaard punksubjects komen voorbij, in nummers als “When You Die” en “I Close My Eyes” kijken de mannen verder: alles is vergankelijk en het leven is kort. Op het eind gooit het viertal er nog een heerlijke versie van GBH‘s “Knife Edge” uit. Ouderwets goed album.
mij=TKO / Sonic