Geinig. Een collega van me komt binnen terwijl ik naar Here We Stand, de nieuwe cd van The Fratellis, zit te luisteren en hij vraagt me wie deze Status Quo-wannabes zijn. Ik begrijp het wel, maar vind gelijk ook dat je er Jon, Barry en Mince Fratelli (natuurlijk zijn het geen echte broers) tekort mee doet. Ontkennen dat je met een half oor luisterend de onmiskenbare echo’s van bands als Status Quo, T-Rex en The Clash beter terughoort is ook schier onmogelijk. Met een heel oor hoor je zelfs af en toe bijna letterlijk waar de mosterd vandaan komt. Maar je hoort ook dat Jon Fratelli echt wel een goede songschrijver is. Een met, net als bovengenoemde drie acts, een jaloersmakend gevoel voor snel meeblèrbare liedjes. Bovendien is het bewonderenswaardig dat hij niet in de valkuil gevallen is van het schrijven van een “Chelsea Dagger pt. 2″. Je kunt zoeken wat je wilt, op Here We Stand is geen ‘tuptududup’ terug te vinden. Daarvoor moet je tegenwoordig bij de 207-reclame zijn, waarvoor Peugeot dat liedje slim heeft ingekocht. Met het lekker met rammelend pianowerk doordrenkte “Mistress Mabel” is wel een geheide party-kraker terug te vinden. Over de gehele linie bezien is het party gehalte wel minder dan op Here We Stand dan op zijn voorganger. En van het Robbie Williams-achtige begin van “A Heady Tale” (“Let Me Entertain Me” ligt er dik bovenop) deed me wel een beetje hmm-en totdat de band een andere afslag neemt met een “Think”-achtige plaspauze. Daar wordt het gelijk leuker van en minder om te hmm-en. Hier hebben meer liedjes op Here We Stand last van. Maar het kon wel eens maken dat de houdbaarheid van Here We Stand langer is dan Costello Music. Al zal Jon Fratelli zich ook wel terdege beseffen dat je een knaller als “Chelsea Dagger” waarschijnlijk maar een keer in je leven schrijft…
mij=Island / Universal