Het is misschien niet eerlijk om meteen met namen als Big Star en The Posies aan te komen zetten, maar wanneer je powerpop maakt, zijn dat nu eenmaal de Grote Onaantastbaren Die Het Geheim Bezaten: een superieur gevoel voor melodie, fijne harmonieën en precies de juiste dosis ruige gitaren om de boel in balans te houden. Maar wat het Geheime Ingrediënt was: een lichte onderhuidse kriebel van gevaar. Het klinkt allemaal bijzonder aangenaam, maar ergens prikt er iets gemeen onder je hersenpan. Is die kriebel er niet, dan is powerpop niet meer dan een opgevoerd brommertje. Het oogt allemaal wel stoer, maar een beetje motoragent heeft je zo te pakken. The Lackloves komen dan ook bij lange na niet in de buurt van de Helden. Popsensibiliteit kun je ze niet ontzeggen en de melodieën zijn vakkundig in elkaar gezet, met een grote kennis van de popgeschiedenis. De nadruk ligt op de jaren zestig, waarbij het spectrum breed wordt gehouden: de jengelende Rickenbacker van The Byrds komt voorbij, maar ook de in het genre onvermijdelijke Beatles worden nadrukkelijk geciteerd, zonder dat je The Lackloves op plagiaat kunt betrappen. Er wordt zelfs naar Chuck Berry geknipoogd (“Another Kind of Girl”). The Lackloves hebben alleen één groot manco: nergens, maar dan ook helemaal nergens kun je ze betrappen op enig gevaar, al proberen ze het nog zo hard met een effect op de vocalen hier en een psychedelisch filtertje daar. Ze hebben hun brommer dan wel opgevoerd, maar een brommer blijft een brommer, al rij je er nog zo hard mee. Ook een bontstaartje aan je helm zal je niet redden.
mij=Rainbow Quartz / Sonic