Het blijft problematisch: een band die zo overduidelijk de liefde verklaart aan een bepaalde periode uit de popmuziek. De mooiste respons is uiteraard dat het wiel weliswaar veel eerder is uitgevonden, alleen nog niet door hen. De ‘hen’ waar het hier om gaat zijn The Shivas, vier jonge jochies uit Canada met een overduidelijke voorkeur voor muziek uit de tweede helft van de jaren zestig in het algemeen en de psychedelica uit die tijd in het bijzonder. Maar hun helden – The Doors, Jefferson Airplane, The Velvet Underground – kenden veertig jaar geleden hun hoogtijdagen. Hoogste tijd dus dat een nieuwe generatie eens gaat bekijken hoe ze dat toen deden. En dat ze dat vervolgens doen door de songs van hun helden noot voor noot na te spelen – ach, zolang het zo enthousiast en goed gebeurt, mag het. De repeterende riffs van The Velvet Underground, de opgetuigde bluesjes en het orgeltje van The Doors en de jubelende San Francisco-krakers van Jefferson Airplane zijn weleens slechter nagedaan. Height-Ashbury is nodig aan een nieuwe verfbeurt toe nu de oorspronkelijke bewoners verjaagd zijn door toeristen en Golden Gate Park bewoond wordt door junks. Maar de psychedelica die de soundtrack voor dat deel van San Francisco verzorgde krijgt een fijne opfrisbeurt door een nieuwe generatie muzikanten.
mij=World in Sound / Clearspot