En dan was er nog die ándere plaat getiteld Heartcore. Maar deze is echt voor enorme softies. Heremetijd, wat een slappe was staat er op deze debuutplaat van het Zweedse echtpaar Mariam Wallentin en Andreas Werliin, alias Wildbirds & Peacedrums. Verschrikkelijk! De enige liedjes op dit album die enigszins aangekleed en de moeite waard zijn, zijn “I Can’t Tell In His Eyes” en “The Battle In Water”. De tweede helft van die laatste is namelijk een “Where The Wild Roses Grow”-achtig duet, maar dan wel in een heel kale vorm. Mocht je liever wat meer instrumenten willen horen, succes ermee: de rest van het album is namelijk nog veel kaler. Percussie en Wallentins iele stem (denk Björk, maar dan wat ouder) zijn alles wat je hoort. Als je het repeterende gejammer van Wallentin niet trekt, houdt het met de spirituele folkmagie van Heartcore heel snel op. Ook de glockenspiel-bijdragen van Werliin op “A Story From A Chair” zijn meer iets voor de martelkamers. Kennelijk herkenden de snobs van Pitchfork zich ergens in de ontboezemende teksten hier en daar, want zij delen een 8.0 aan deze plaat uit, maar ik word totaal kriegel van al dit new age-achtige gefröbel (pakweg “Lost Love”). Muzikaal gaat dit helemaal nergens over. Noem me een traditionele popnerd die te weinig naar teksten luistert, maar ik vind deze cd typisch van die doodvervelende artistieke aanstellerij. Bah!
mij=Leaf / Konkurrent