Bon Iver – For Emma, Forever Ago

Het ‘nare’ is dat als ik wat langer op ben ‘s nachts (en dat is nogal eens) ik die tijd gebruik om ‘gewoon’ albums te draaien die ik mooi vind, zonder verplichting tot een stukje erover. Mijn nachtplaat van dit moment is For Emma, Forever Ago van Bon Iver. Daarom duurde het dus zo lang tot ik er wat over schreef. Het is bovendien zo’n plaat die ik naast dat ik ’em prachtig vind eigenlijk ook alleen maar kan draaien als er verder niemand om me heen te vinden is. Want het zou niet de eerste keer zijn dat zo iemand opmerkt dat die man (Justin Vernon) echt een ver-schrik-ke-lij-ke stem heeft. Het zijn ondertussen zoveel mensen geweest die dit tegen me zeiden, dat ik het bijna zelf zou gaan geloven. Bijna hè, maar dat gebeurt dus mooi niet. Nee, voor Bon Iver blijf ik gerust wat langer op. Zodat ik als het huis slaapt en er geen collega’s meer als bezige bijen om me heen zwerven met de koptelefoon op nog even kan luisteren naar de fraaie, breekbare liedjes van Vernon, want ik houd dus wel van die hoge vreemde stem van hem. Eigenlijk zou ik – net als Vernon deed om de basis voor deze plaat op te nemen – af moeten reizen naar een afgelegen jachthut in de bergen van noordwest-Wisconsin om naar For Emma, Forever Ago luisteren. Door de serene rust die daar vermoedelijk heerst, zou het album nog breekbaarder worden. Nog mooier zou zijn om er samen met Justin naar toe te treken. Dat hij dan zachtjes de snaren van zijn gitaar aanslaat en nog brozer zingt, met ijle hoge stem. Dan schrijf ik er wel een stukje over.

mij=4AD / V2