In het openings- en titelnummer peinst zanger Luke van het Canadese Born Ruffians wat voor vlag hij zou kiezen als hij een land zou stichten. Hoewel hij voor zijn keuze argumenten aandraagt is de gemakkelijk grap: waarom geen rood, geel en groen? De Pan-Afrikaanse kleuren zouden het land van deze band niet misstaan. Met hun luie gitaarlicks zitten ze overduidelijk in het voetspoor van het hippe Vampire Weekend. Luister bijvoorbeeld naar “Hedonistic Me”. De Born Ruffians zijn echter wel een stuk ontoegankelijker, Luke zingt niet: hij krijst en bralt, als ware hij de euforisch dronken zanger van The Plan. De drummer ratelt ook aan één stuk door, als er een drumfill bij kan zal hij het niet laten. De botsende ritmes zijn wellicht het best te omschrijven met de songtitel “Badadonkey”. Ook fans van Modest Mouse zullen daar blij mee zijn, net als met de geschreeuwde refreintjes die niet zelden aan die band doen denken. Ik vond zelf het atypische “Little Garçon” het leukste nummer. Een jolig openingskoortje, een akoestische gitaar (een zeldzaamheid hier) en een mondharmonica zorgen voor een charmante kampvuursfeer. ‘I don’t care just where you go, as long, as long as it’s with me’. Halverwege volgt een Franse wending met (natuurlijk) een accordeon en een verrassend uitbundig einde vol geklap. “In a Mirror”, tot slot, maakt me blij met een kleine ode aan Harry Nilsson: awoeehhh! (à la “Everybody’s talkin'”)
mij=Warp / Rough Trade