Mensen die net als ik in de vroege jaren negentig hun muzikale coming of age beleefden, kennen L7 nog wel van de VPRO-avonden op 3FM. De jongeren onder ons hoef je alleen maar te wijzen op Radio X, een van de radiozenders in de geweldige videogame Grand Theft Auto: San Andreas. Inderdaad, “Pretend We’re Dead” is van L7 en werd geschreven door Donita Sparks. L7 was een fijne band in het schemergedeelte tussen grunge en punkrock, en mevrouw Sparks schreef voor die tijd even zo fijne songs. Kon ik maar hetzelfde zeggen van haar debuutplaat als soloartieste, Transmiticate. U begrijpt het al: dat kan ik niet. Mevrouw Sparks is namelijk, samen met haar band The Stellar Moments, nogal blijven hangen in 1992. Zoals u weet heeft de tijd sindsdien niet stilgestaan, en om nu te zeggen dat het werk van L7 van tijdloze schoonheid is gaat mij in ieder geval wat te ver. Donita Sparks is echter gewoon verder gegaan waar ze destijds gebleven is, waardoor Transmiticate nogal gedateerd overkomt. Songs als “Fly Feather Fly” en “Take A Few Steps” doen anno 2008 slaapverwekkend aan, en u wordt als luisteraar geacht in vervoering gebracht te worden door het enkele riffje, basloopje of drumbeatje waarop Donita haar werkjes laat leunen. Riedeltjes als “Headcheck” en “Creampuff” zijn een stukje beter, maar ook echt te mager voor een dame die al zo lang meedraait in de liedjesschrijverij. Ik bedoel, we hebben het hier niet over een bandje dat in een oefenkeet bij dBs wat staat te pielen. Ik zou nu heel lullig kunnen zijn, de titel van de eerste single als leidraad kunnen nemen en schrijven dat het hier, wat betreft de solocarrière van Donita Sparks, gaat om “the infancy of a disaster”. Maar dat doet ik niet. Transmiticate is namelijk geen waardeloze plaat. Maar een beetje muzikale zelfontplooiing had geen kwaad gekund, lieve Donita.
mij=Sparks Fly / Bertus
wanneer in NL?