Waarom zou je het moeilijker maken dan het is, dus nam Jeremy Jay slechts met muzikale hulp van een andere muzikant, namelijk drummer Chris Sutton, het album A Place Where We Could Go op. Het is zijn debuutalbum. Vorig jaar verscheen al de ep Airwalker. Jay houdt het simpel: gitaar, piano en zang. De drummer houdt het ook basaal. Samen met Calvin Johnson tekent Jay ook voor de productie die erg basic is. Dat betekent dat mindere liedjes niet gemaskeerd kunnen worden. Jay is nog jong als de foto’s op de hoes me niet bedriegen. Hoe jong dat heb ik niet kunnen achterhalen, maar vreemd genoeg -of gelukkig genoeg- lijkt hij weinig te hebben met de muziek van nu. Op A Place Where We Could Go heeft hij de inspiratie uit de zeventiger jaren gehaald. Ik moet sterk denken aan David Bowie‘s Hunky Dory (1971) en Ziggy Stardust (1972), maar dan minder opgeleukt. Ook moet ik aan Iggy Pop‘s The Idiot (1977) denken, maar dan ontdaan van alle elektronica. Niet de minste vergelijkingen. Gelukkig blijft het bij inspiratie en gaat Jay zijn eigen weg. In tien liedjes (elf tracks) laat de Amerikaan (L.A.) in een klein half uur horen dat hij veel in zijn mars heeft. Het lijkt allemaal zo simpel, maar het is o-zo doeltreffend. Jeremy Jay is een groot talent, waarvan ik benieuwd ben hoe hij zich verder ontwikkelt. A Place Where We Could Go is in ieder geval een zeer veelbelovende start. De cd had alleen van mij wel iets langer mogen duren. Jay komt overigens in september naar ons land voor een aantal optredens.
mij=K-Recs / Konkurrent