John 5 – Requiem

Onlangs las ik in een interview met John 5 dat hij speelde op een Fender Telecaster-gitaar. Dat mag opmerkelijk heten, want dat is een gitaar die de meesten mijden als de pest als er solo’s op gespeeld moeten worden. Velen gebruiken hem graag als slaggitaar – met als bekendste voorbeeld Bruce Springsteen – maar sologitaristen verkiezen de Fenderbroer Stratocaster. Dat juist een waanzinnig snelle en technische gitarist als John 5 de Telecaster gebruikt maakt de prestatie op dit album des te groter. Na twee heerlijke solo-albums was het vorige album Devil Knows My Name een fikse tegenvaller. De techniek zat er nog steeds in, maar het klonk alsof het bekende truukje zonder veel gevoel werd herhaald. Met Requiem zit hij echter weer op het goede spoor. Hoewel geen vrolijk spoor, want de titels hebben allemaal iets te maken met dood, marteling en martelwerktuigen: “Sounds Of Impalement”, “Heretic’s Fork”, “The Judas Cradle”, kortom een instrumentaal conceptalbum. Voor wat een concept dan waard is natuurlijk. Vanaf de opener “Sounds of Impalement” is de karakteristieke stijl van John 5 aanwezig: technisch knap, maar steeds krijg je weer het gevoel dat er toch gewoon een liedje staat. Nou ja, gewoon. Hij haalt geluiden uit zijn gitaar waar velen nooit zelfs maar op zouden komen. Daardoor heeft krijgt vaak een industrial randje mee. Het andere opmerkelijke aan zijn stijl is dat hij ook regelmatig stukjes bluegrass en country verwerkt, terwijl het toch echt metal blijft. En dan óók nog eens echt afgeronde composities spelen. Dat kunnen er maar weinig.

mij=Mascot / Bertus