Op een avond drie sets spelen met elk een heel andere insteek, John Mayer hoef je duidelijk niet te vertellen hoe je al je fans tevreden houdt . Ik vind het ook wel een slimme insteek eerlijk gezegd, want een avond lang naar alleen John Mayer akoestisch óf John Mayer Trio óf John Mayer Band luisteren zou mij in ieder geval gaan vervelen. Vooral qua stem vind ik Mayer eigenlijk niet sterk genoeg om een avond naar één van de drie te luisteren, maar door de opsplitsing in drie verschillende delen waar hij nu voor kiest wordt het een stuk interessanter. Wat zeker níet verveeld aan de 22 tracks die Where The Light Is telt is het gitaarspel van Mayer. Ik wist natuurlijk al wel dat ‘ie een goede gitarist is, maar zijn spel op deze live-cd verbaast me toch wel en is met meer dan grote regelmaat om van te likkebaarden als je houdt van een soulvol bluesgeluid. Van mij hadden de akoestische en trio set wel iets langer mogen duren, de full bandset is me af en toe net wat te veilig. Vooral in de trioset met veteranen Steve Jordan op drums en Pino Palladino op drums is Mayer op zijn best. Zijn uitvoeringen van de Hendrix-nummers “Bold As Love” en “Wait Until Tomorrow” zijn bijvoorbeeld uitstekend te pruimen en ook in de andere zes nummers van de Trio Set is het genieten van het rauwe samenspel van de twee gelouterde heren met ‘broekie’ Mayer die met gemak hun zoon geweest had kunnen. Dat Mayer akoestisch, en vrijwel in zijn uppie, ook overeind blijft verbaast me. Vooral de akoestische uitvoering van “Daughters” is zeer fraai. Al heeft John het in de Tom Petty cover “Free Fallin'” duidelijk wel knap lastig qua zang.
mij=Sony
Ik zei toch al dat ie een gitaargod was?
Even serieus, ‘duidelijk wel knap lastig qua zang’ op Free Falling? Absoluut een van de vele hoogtepunten van de DVD, een uitvoering van een geweldig nummer van Petty, die zelfs menig Petty-fan kippenvel zal bezorgen, en waarin Mayer geen noot mist, terwijl er toch een aantal niet flauwe tussen zitten. Probeer die er met de ramen dicht in het autootje maar eens uit te persen. De hele akoestische set is overigens adembenemend.
Verder geeft John Mayer ook op deze DVD weer blijk van zijn onmiskenbare talent op de gitaar, en heeft hij dat de afgelopen jaren weten uit te breiden met een beter en beter wordende zang, die op Where the light is dan ook geweldig is, op een heel enkel twijfelgevalletje (bij wederhoor) na. Dus dat hij in de akoestische set ‘overeind blijft’ kun je toch niet echt een verrassing noemen.
Groeten van, u raadt het al, een Mayer-fan
@Boompieper: Ik zal eens wat Petty-fans vragen.
Ha! Zoals het echte fans betaamt zullen die het waarschijnlijk nooit toegeven! Al heb ik er bijvoorbeeld in de reacties op het filmpje op youtube al een paar gezien. Het gaat mij er niet om dat de ene versie beter zou zijn dan de andere, ze geven allebei hun eigen interpretatie aan het nummer, wat de ene luisteraar beter zal bevallen dan de ander. Mij ging het erom dat, of je nou houdt van Mayer’s zang of niet, je niet kunt stellen dat ie moeite heeft met het nummer. Maar misschien is dat slechts mijn totaal onobjectieve zienswijze. Als muziekliefhebber bespeur ik in dat nummer geen zwakte, dawazalles.
Ik hoorde vanochtend op de radio dat juist die Petty-cover als single wordt uitgebracht.