Marble Sounds / The Exploding Shetland Ponies / Let's Wrestle

Pieter van Dessel is een Belgische muzikant die lange tijd opereerde vanuit Canada. De nummers voor zijn Marble Sounds project nam hij daar dan ook grotendeels op, maar de opvallendste naam tussen de hulpjes op zijn debuut-ep A Painting Or A Spill is toch een Belgische. Ivy Smits, wiens stem ook straalde op Outsides van Arsenal zingt samen met van Dessel het wonderschone “Something That We’d Never Do”. Het is een beetje een raar duet omdat zij meer zuchtzingt en hij dat met onderkoelde (of noem het laidback) stem doet. Voor “Something….” zit overigens nog het fraaie Notwist-achtige “Redesign”. Ik vind het wel aangenaam hoe Van Dessel in elke van de vier tracks van A Painting Or A Spill een andere sfeer neerzet. Want daarin doet hij ook nog aan Pinback en Grandaddy denken en duikt hij in “Good Occasions” diep in de tweede helft nog de post-rock-hoek. Ik ben benieuwd of Van Dessel het ook een heel album lang spannend kan houden.
Invloeden terughoren van andere bands bij een band is een prima iets. Maar The Exploding Shetland Ponies neemt dit in “Mirrow/View”, het openingsnummer van hun EP, wel heel erg letterlijk. Dit nummer klinkt niet alleen heel erg als een nummer van Radiohead, qua loopjes lijkt het als twee druppels water op “Anyone Can Play Guitar” van Pablo Honey. Ik kan de tekst van het refrein zelfs zo mee neuri�n. Daar doen ze zichzelf wel tekort mee. Want in de rest van het nummer en de andere twee nummers op de ep laat het kwartet horen zich ook prima te kunnen redden zonder uitgebreid leentjebuur te hoeven spelen bij anderen. Daarin hoor je duidelijke invloeden van Radiohead nog wel, maar ligt het er in ieder geval een stuk minder dik bovenop. Als dit verder uitbouwen, dan kan een volgende ep (of misschien zelfs een hele cd?) best eens voor een grotere verrassing zorgen.
Op de laatste editie van London Calling speelde Let’s Wrestle. Onze Spookrijder was allesbehalve onder de indruk van deze Engelsen. Letterlijk zei hij: ‘Het rammelt aan alle kanten, maar dan op een onaantrekkelijke manier, terwijl de band vooral een eenheidsworst is zoals we die in voorbije jaren al zoveel voorbij hebben zien komen in Paradiso. Wat ook niet helpt is dat de zang regelmatig ronduit vals is, terwijl de zanger/gitarist zich duidelijk nog niet zoveel raad weet met het boegbeeldschap.’ Nou, ik heb dus precies hetzelfde als hij. Met een nogal groot verschil. Ik vind dat rammelige in combinatie met bijna valse zang en brallende koortjes van ogenschijnlijk dronken Engelsen juist wel charmant aan hun ep-tje In Loving Memory Of. Ik vond Pavement ook op zijn best als ze dat deden, dus vergeef het me als je het niet met mij eens bent. Maar wie een tekst schrijft als It’s not cool to like Leo Sayer, so I won’t listen to Leo Sayer, music is my girlfriend… and I would do anything for her wint mij al snel voor zich.

mij=Eigen Beheer & Eigen Beheer & Stolen / Bertus