De broers Ron and Russell Mael zijn onder de naam Sparks een nogal apart stel. Ik kende eigenlijk niet meer van ze dan één hit, “This Town Ain’t Big Enough For The Both Of Us” uit 1974, een springerig nummer waarin Russell de kopstem leverde en Ron, getooid met wat een soort Hitlersnorretje was, piano speelde maar daarbij amper bewoog en al helemaal geen blijk gaf van een repertoire aan gezichtsuitdrukkingen. Inmiddels is Ron’s snor naar een ander jarendertigmodelletje bijgewerkt, maar de rolverdeling lijkt getuige de hoes van dit 21e album nog hetzelfde. De gekte is ook ruimschoots aanwezig in de dertien songs. In de titels en teksten, bijvoorbeeld. In “Strange Animal” wordt als het ware de totstandkoming van de song bezongen, een vergelijkbaar geintje wordt uitgehaald in “I Can’t Believe That You Would Fall For All The Crap In This Song”, in “(She Got Me) Pregnant” worden de natuurwetten getrotseerd. Mijn tekstuele favoriet is “She won’t go out with me, no, she won’t go out, Since my intellect’s not like him, So Lighten Up, Morrissey”. Muzikaal krijg ik associaties met bands van weleer – vooral Godley & Creme -, maar ook met recentere bands – Scissor Sisters door de zanglijnen en koortjes van Russell Mael en TV On The Radio door de repetitieve songstructuren. De refreintjes worden eindeloos herhaald, de overheersende piano- en synthesizerklanken zijn eenvoudig maar geenszins simpel. Juist het repetitieve karakter draagt bij aan het intrigerende karakter van de songs. Die lijken simpel, maar zitten stiekem heel knap in elkaar. Zang en instrumentatie vormen samen een fraai ritmisch geheel. Luister maar eens naar “Let The Monkey Drive”. Het zijn rare jongens, ja, maar wel rare jongens die razendknappe rare liedjes maken.
mij=Lil' Beethoven Records / Bertus