Voor een recensent is het altijd lastig op welke punten je de net beluisterde cd gaat beoordelen. Hecht de een meer waarde aan de naamsbekendheid, zo zal mijn fijne collega zich meteen een reactie toe-eigenen over het feit dat het schijfje geen originaliteit bevat. Ziet het artwork er ook wel netjes uit, maken de tekenvaardigheden van de band een plaat beter – het artwork ziet er tegenwoordig verzorgd uit, of kunnen we door de amateuristische tekeningen een demo cd niet meer voor lief nemen. Zo’n boekje wat je in en uit het doosje kunt schuiven is een must- have voor de echte fan van originele cd’s. Hierin staan een paar enkele patserfoto’s van de band samen met de bedankjes aan God, papa en mama en de partners en de tegenwoordig steeds minder voor zich sprekende teksten. Heb ik even geluk dat er bij deze cd een mooi persbericht zit- zoals bij zovele dezer dagen, dan hoeven we de cd al haast niet meer te beluisteren en alleen maar het fantastische, overdreven, vol met spelfouten staande stukje van de promotieman te lezen. The Legacy is namelijk de beste hardcore punk band van dit moment en wederom gaat deze band het helemaal maken. Wederom omdat hun vorige mini- cd Solitude dit ook al voor deze band ging bewerkstelligen en ze nog geen stap verder zijn dan eerst. Mogen we dan ook nog het prachtige boekje- ik hecht waarde om een origineel schijfje van een band vast te houden, uit het cd hoesje schuiven om vervolgens geen een originele tekst terug te zien maar wel twee kantjes vol bedankjes tegenover jan en alleman dan zit de tijd voor deze cd er toch wel op. Nietszeggend, niet-vernieuwend, een cd die snel vergeten zal worden tussen de hoop hardcore punk, emo- core en al die andere scenebandjes die er op dit moment rondlopen.
mij=Visible Noise