Zullen we de zwaartekracht dan maar de schuld geven? Dat The Old 97s afgestapt zijn van hun klassieke countryrock en nu Elvis Costello nadoen? Of is er van schuld geen sprake en is deze nieuwe plaat van The Old 97s een zeer succesvol vervolg op en uitbreiding van hun oeuvre? Ooit begonnen ze als een ruige alt-countryband, maar nu zijn ze blijkbaar muzikaal volwassen geworden. Net zoals de frontman Rhet Miller van opgeschoten, op testosteron en adrenaline levende twintiger uiteindelijk toch een veertiger is geworden. Die zich nu, vier jaar na hun vorige plaat, een even volwassen outfit heeft aangepast. De stoere rootsrock blijft dan beperkt tot “Early Morning”: een track die geworteld is hun eerdere werk, maar dan wel doorgedraaide gitaren meekrijgt. In “Dance With Me” is iets zydeco-achtigs te ontdekken, maar “The Fool” is een klassieke rocktrack en “My Two Feet” is zelfs pure Britpop. Is het met dat al een slechte plaat geworden? Ik weet het niet. Na ettelijke draaibeurten heb ik nog steeds geen idee of Blame It On Gravity een mooie en – ik tik het woord met schroom – volwassen cd is geworden of een al te degelijke proeve van bekwaamheid. Ik gooi een muntje op en laat de zwaartekracht een oordeel vellen.
mij=New West / Sonic