De laatste keer dat ik in Londen was, kocht ik blind een 10″ van The Shortwave Set. Ik dacht de bandnaam wel eens in positieve zin gehoord te hebben, ik hou enorm van 10″‘s in het algemeen en bovendien zag deze er ook nog eens prachtig uit. Ik heb “Slingshot”, kant A van dit plaatje, regelmatig op de speler gelegd als ik plaatjes moest draaien en het bleef een geweldig nummer. Toen Replica Sun Machine aangekondigd werd, heb ik dit tweede album van deze band dan ook direct op vinyl besteld. Zelfs nog voordat ik wist dat het door Danger Mouse geproduceerd was en dat de strijkarrangementen van vier van de elf nummers door niemand minder dan Van Dyke Parks waren gedaan. Dat John Cale ook nog credits krijgt, zag ik zelfs pas vandaag. Grote namen of niet, Replica Sun Machine behoort absoluut tot mijn favoriete albums van 2008 tot nu toe. De mosterd wordt ergens eind jaren zestig, begin jaren zeventig gehaald, de productie maakt dit album absoluut van vandaag. De band zelf noemt zijn muziek ‘Victorian Funk’, wat dan een totaalmix zou moeten omschrijven van de psychedelica van The Velvet Underground, een beetje Air en Goldfrapp, zeker ook wat glam van David Bowie, het Engelse van The Beatles in down tempo en het vrolijke en glanzende melodieuze van veel hedendaagse indiepopbandjes. Hoogtepunten op het album zijn “House of Lies”, “Now Til’ 69”, “Yesterdays to Come” en “The Downer Song”, maar van dieptepunten is nergens sprake.
mij=Wall of Sound / PIAS