Jarenlang heb ik me stilzwijgend neergelegd bij het roken in concertzalen en cafés. Ik, als antiroker, delfde het onderspit. Af en toe gaf ik, goed beargumenteerd, nog wel mijn mening in een discussie met een roker. Enig effect had het niet. Stinkend van top tot teen kwam ik dan weer thuis en mieterde alle kleren direct in de wasmand. Bah! De rokerslobby was te sterk voor deze enkeling. Het ongelooflijke is echter gebeurd en eerlijk is eerlijk: het is een rare gewaarwording dat er niet meer gerookt mag worden in de horeca. Maar wel een fijne. Wij niet-rokers lijken The War On Drugs gewonnen te hebben. (Al zijn er mensen die alcohol ook een drug vinden.) Het album Wagonwheel Blues heeft wel wat weg van de voorafgaande discussie. De noisy muzieklandschappen dreinen door vol met goede argumenten over en weer, maar op een zeker moment lijkt alles wel gezegd. Het heeft m.i. geen zin om dan nog verder door te gaan. Afkappen die hap! Alleen als mensen zich gepassioneerd roeren dan fonkelt er nog iets in de discussie. Dit is in deze de zanger, songschrijver Adam Granduciel van het Amerikaanse The War On Drugs. Granduciel bespeelt een indrukwekkend reeks aan instrumenten, zoals gitaar, drums en keyboard. Hij wordt bijgestaan door Kurt Ville die ook niet voor een gat te vangen is. Daarnaast zijn er gastmuzikanten. Ze zorgen voor een muzikaal uitgestrekt landschap waarin Granduciel de variatie met zijn stem verzorgt. Deskundig, maar als ik er na vele draaibeurten mijn weg door de negen tracks heb gevonden bedenk ik me dat ik zelf in kan grijpen.
mij=Secretly Canadian / Konkurrent
Misschien moet je je halve leven gerookt hebben om deze plaat op waarde te weten schatten. Ik vind de plaat in ieder geval tegen het geniale aanhangen.
Ook zonder mijn hele leven gerookt te hebben kun je die mening hebben JJ. Ik wel in ieder geval, prachtplaat.
heerlijke plaat, ik blijf hem maar draaien. 8 augustus spelen ze in paradiso. hebben ze daar al een rookhok?
Je kunt roken op de tussenverdieping