Venetian Snares / DJ Scotch Egg

Het optreden van Venetian Snares (alias de Canadees Aaron Funk), afgelopen zondagnacht in Doornroosje, was tamelijk geweldig. Niet dat ik zo’n kenner van breakcore ben, maar hoe je het ook wendt of keert – sommigen zullen dat genre nu eenmaal afdoen als zenuwachtige elektronische langharige jongensmuziek – het is superstoer om elke milliseconde vol te programmeren met gave geluidjes (zoals ook bij IDM). Maar omdat het abrupt wisselen tussen ritmes hier tot hoofddoel is gepromoveerd, leent breakcore zich vooral uitstekend om haperend dansend ‘s nachts compleet loos op te gaan. Alsof je met een processorcore van een computer zit mee te luisteren, die tegelijkertijd Windows, Word en Firefox moet zien te draaien. Live is dat nog heftiger dan op plaat: reken daarbij niet op het fraaie vioolwerk waar Venetian Snares bekend mee werd en waar de vorige plaat My Downfall vol mee stond. Van het nieuwste album Detrimentalist kwam zondag o.a. “Gentleman” voorbij. Van de stemsample ‘You heard Venetian Snares’ daaruit bleef live alleen ‘You heard Venetian Sna-a-a-a-a-a’ over. Symbolisch voor het genre? Detrimentalist klinkt zelf trouwens ook als een sampler van eerder Venetian Snares-werk, al ontbreken de strijkers dan wel. Het album begint nogal retro: “Koonut-Kaliffee” associeer ik gek genoeg sterk met het middenstuk van de lange versie van David Bowie’s “Little Wonder”. Daarna volgen wat nummers die met nieuwere software zijn gemaakt (“Kyokushin”, “Eurocore MVP”), agressiever werk (“Circle Pit”, “Flashforward”) en aan het slot staan dan weer twee ambient-achtige tracks. Voor wie Snares al kende, is er eigenlijk niks nieuws onder de zon. Daarom is Detrimentalist misschien op zichzelf niet zo bijzonder, maar het is wel een knappe plaat die je inwijdt in de vele extremiteiten die Aaron Funk rijk is.
Ik weet nog steeds niet of een scotch egg nou lijkt op wat hier een eierbal heet, maar in het voorprogramma van Venetian Snares stond dus DJ Scotch Egg. Nóg zo’n maffe langharige nerd (en ondergetekende mag dat zeggen). Hij noemt zich een ‘gameboy gabba dj’ en weet met zijn Nintendo Gameboy inderdaad fijne 8-bit klanken te combineren met breakcore. Humor! Ik word er enorm vrolijk van en live is het een schitterend feest. Dat gaat nog een revelatie worden op Lowlands, waar hij ook optreedt. Aan de andere kant, de grap blijkt eigenlijk al niet zo nieuw meer. Scotch Egg is hard bezig om zijn eigen genre te creëren en erin te verzanden: net zoals er tijdperken waren waarin het een sport was om happy hardcore- en gabberversies te maken van allerlei bekende deuntjes, blijkt Scotch Egg intussen al drie hele albums volgebliept te hebben met zowel eigen nummers als de gekste covers van klassieke artiesten. Zijn nieuwste, vierde plaat Drumized volgt dat recept ook weer. Waarschijnlijk word je helemaal gek als je hem gaat uitanalyseren, want er zitten bergen gamedeuntjes, treurmarsen en circusthema’s in verwerkt. Songtitels als “Scotch Grind”, “Scotch Jazz” en “Scotch Boogy” geven een betrouwbaar beeld en de nummers zelf zijn erg leuk. Dat echter het eind van de grap en de bijbehorende creativiteit onderhand ook wel in zicht is, blijkt bijvoorbeeld uit het volslagen zinloze slotnummer getiteld “Ummmmm….”. Juist ja.

mij=Planet Mu & Load