“A musical disciple of Howlin’ Wolf and Crazy Horse”, staat er in de begeleidende brief bij de promo At War With The Elephants van de Canadees Alun Piggins. Helemaal mijn ding dus, dacht ik. Tot ik de muziek draaide. Niets blues, niets Howlin’ Wolf. Bij Crazy Horse kan ik me meer vinden. De gitaarriff in opener “Watching You Glow” lijkt zwaar geïnspireerd op Neil Young’s “Downtown”. Al was de begeleidingsband toen Pearl Jam. Verder valt het Crazy Horse-gehalte nog wel mee. Hij doet me denken aan de -naar ik vrees hier onbekende- Canadees Mike Plume. Al heb ik al tijden niets meer van hem gehoord. Als ik google of Mike Plume nog onder ons is dan zie ik dat dit gelukkig zo is en zie een naam waar Plume mee vergeleken wordt, John Mellencamp. Inderdaad. Ook lijkt de stem van Piggins op die van Gordon Downie, zanger van The Tragically Hip. Ook afkomstig uit Canada. Alleen is Piggins’ muziek veel minder opgezwollen. At War With The Elephants bevat dan ook muziek zonder poespas. De rocknummers gaan mij persoonlijk echter wat teveel recht op hun doel af. De drumpartijen zijn soms ronduit simpel (en saai) en het gitaarwerk is ook teveel van dik-hout-zaagt-men-planken. Pas als het gas teruggenomen wordt, zoals in “Somewhere On Highway”, “Empty House” en “The Ballad Of Fleeting Wisdom” voel ik iets van liefde voor het liedje.
mij=Moldy Floor