Ik ben niet zo goed in interviewen. Ik kan best wel goed vragen stellen en zelfs goede gesprekken voeren. Maar interviewen…mwah. Want op papier dan wel scherm komen die uiteraard briljante vragen en intieme gesprekken nooit meer zo tot leven.
En daarom doe ik altijd net of ik de mailtjes van File Under-opperhoofd Storm over interviewbare muziektypes niet zie. Ik had ‘m ook al eens gezegd dat ik liever geen interviews doe, mits. Ja, mits ja. Want natuurlijk is er altijd één uitzondering. En de naam van die uitzondering is Ben Folds. En deze meneer staat, samen met zijn piano, al jaren heel erg hoog op mijn muziekheldenlijstje. Om niet te zeggen dat hij gewoon keihard bovenaan staat. Met stip.
mij=Interview: Claver
Buiten zijn heldendom is het sowieso nogal gemakzuchtig om Ben als interviewkandidaat te noemen, omdat-ie vorig jaar voor het eerst in acht jaar weer eens zijn muzikale kunsten in ons land liet horen. Dus de kans dat-ie dat binnen toen en pak 'm beet vijf jaar weer zou doen, schatte ik als zeer laag tot nul in. Maar begin dit jaar bleek ineens dat ie weer kwam. En verscheen er plots een mailtje van File Under in mijn inbox. “Durf je nog?”
Ehm, nee. Ik durfde natuurlijk helemaal niet. Maar deze once in a lifetime opportunity om mijn held te ontmoeten kon ik, met alle tegenargumenten die zich meteen aan me opdrongen (“ik durf niet, straks is ie eigenlijk helemaal niet leuk en aardig en valt ie van zijn voetstuk, ik kan niet interviewen, wat nou als ik een black-out krijg, wat moet ik eigenlijk vragen, misschien val ik wel flauw!), niet voorbij laten gaan.
En dus wandel ik de zonnige zondagmiddag vóór zijn concert in Paradiso schijnbaar cool en vrijwel zonder te trillen Hotel Americain binnen. Om er achter te komen dat Held Folds eerst nog even wat is gaan eten.
Oh.
Een ietwat vaag trio dat een podcast-interview komt doen en nogal haast lijkt te hebben om ook nog naar een ander interview te rennen, laat ik ook maar even voor. Want stel je voor dat hun haastklusje mij zou opjagen…dat gaat allemaal van mijn valuable Ben-tijd af. Zeker een uur later mag ik dan eindelijk op audiëntie.
Ik schud zijn hand en ga tegenover hem zitten. Hij wrijft even over zijn rug, rekt zich uit en kijkt mij vervolgens verwachtingsvol aan, klaar voor een serieus interview. Weet hij veel dat-ie stiekem gewooon een fan tegenover zich heeft zitten.
Ik adem nog maar eens diep in en zet de voicerecorder aan.
Oh nee.
Ik zet mijn voicerecorder dus helemaal niet aan, suffe fan die ik ben. Dat vergeet ik gewoon. Ik stel alleen maar de eerste vraag en hang aan zijn lippen.
“Welkom terug in Amsterdam! Hoe was Rockin' Park gisteren?”
“Dat was best leuk! Alleen ben ik op een gegeven moment door m'n rug gegaan, geloof ik. Ken je dat? Dat je ineens nogal hard 'knak' hoort en meteen denkt: dit is niet goed! Ik heb gewoon doorgespeeld, maar na het optreden moest ik wel even plat op m'n rug gaan liggen. Ik heb wel wat van Live gehoord en iets dat Enuk heet. Klonk wel aardig. Maar ik heb geen idee hoe ze eruit zien dus.”
“En nu voor de tweede keer in Paradiso.”
“Volgens mij heb ik met Ben Folds Five ook wel eens in Paradiso gespeeld. Ik verheug me erop, als m'n rug een beetje meewerkt tenminste. Het optreden in Paradiso was voor ons de beste van de vorige Europese tour, het is een te gekke zaal, goeie sfeer. Was het vroeger niet een kerk ofzo?”
“Yep, we noemen het zelfs een poptempel. Is er zoveel verschil tussen de zalen waar je speelt?”
“In Duitsland was vorige keer ook wel oké, maar toen hadden we allemaal een soort van halve longontsteking en zaten we onder de medicijnen, dat is niet echt lekker spelen. Oh shit, ik lijk wel een zeurende ouwe lul, net met die rug en nu weer over verkouden. Maar goed, dat heb je soms. Ik heb er wel zin in vanavond. En dat terwijl ik in het vliegtuig nog niet eens wist dat we hier zouden zouden spelen. Vorig jaar trouwens ook trouwens niet. Ik dacht dat het alleen een UK tour zou worden. Dus ik was best aangenaam verrast toen ik Amsterdam op de tourlijst zag staan.”
“Is in Paradiso spelen leuker dan een festival? Ik kan me voorstellen dat je liever in een kleinere zaal speelt?”
“In Amerika spelen we in heel grote zalen, soms wel 50.000 man, ook op festivals trouwens. Je hebt dan wel minder contact met het publiek. In Europa moet je op zo'n festival wel harder je best doen, want mensen komen sowieso niet speciaal voor jou. We zijn hier niet zo bekend, en mensen hebben nou eenmaal de neiging om eerder naar iets te gaan kijken waarvan ze weten wat ze krijgen. Maar dan is het extra cool als je ziet dat blijven staan en daardoor de grote namen overslaan.”
“Ik snap eigenlijk sowieso niet zo goed waarom je hier in Nederland niet heel erg bekend bent en weinig airplay krijgt. Zo ontoegankelijk is je muziek niet. Heb je daar zelf een idee over?”
“Ik denk niet dat het te maken heeft met het soort muziek dat ik maak. Ik bedoel, je kan het niet echt freaky muziek noemen, toch? Hoewel, als je ziet dat mensen massaal naar die Enuk gaan kijken, dan snap ik weer wel waarom ze niet naar mijn muziek luisteren. Het wijkt waarschijnlijk net teveel af van mainstream, en soms moet je er zlefs even over nadenken, haha!
Waarschijnlijk heeft het vooral te maken met de keus die ik zelf heb gemaakt om veel in Amerika te spelen. Daar word ik veel gevraagd, spelen we in heel grote zalen, net als in Australië en sommige plaatsen in Azië. In Europa zou ik heel erg veel tijd hebben moeten stoppen; promoties, touren in kleinere zalen. En waarom zou ik dat doen als ik dichterbij huis meer mensen kan bereiken en ook veel meer geld kan verdienen? Het komt er eigenlijk gewoon op neer dat ik de afgelopen jaren geen tijd heb gehad om Europa ook nog in het schema te proppen.”
“Gelukkig heb je ondertussen wel tijd gehad om een nieuwe plaat te maken…” [Way To Normal -red.]
“Ja, die komt half september uit. Ik ben er heel erg blij mee!”
“Haha, is dat niet altijd zo dan?”
“Nou nee, ik heb ook wel eens een plaat gemaakt met Ben Folds Five waar ik maar gedeeltelijk tevreden over was en al tijdens de promotie dacht; fuck, ik heb helemaal geen zin om te vertellen hoe fantastisch dit album is, en dan moet ik ook nog al die nummers gaan spelen… Maar bij deze nieuwe plaat heb ik zin in om alles te spelen. Het is een behoorlijk harde plaat geworden. Full on, zeg maar. In your face! Meer rock-achtig dan wat ik hiervoor heb gedaan. Er staan ook maar twee rustige nummers op. Meer in de stijl van de de begintijd van Ben Folds Five, zou je kunnen zeggen.”
“In het verleden heb je ook veel covers gespeeld, kunnen we dat ook verwachten op deze plaat?”
“Nee, daar ben ik wel weer even mee klaar. Het zijn allemaal mijn eigen nummers. Ik had ook meer dan genoeg materiaal om een hele plaat te vullen. Dus waarom zou ik dan andermans nummers gebruiken?”
“Wist je trouwens dat er ook een Nederlandse band is die een nummer van jou heeft gecoverd in het Nederlands?” [De Poema's coverden “One Angry Dwarf & 200 Solemn Faces” als “Groot en Belangrijk” (in die live-video te horen vanaf 4:35) -red.]
“Wat?! Nee! Geen idee van! Kan me niet voorstellen hoe dat klinkt…”
“Ik heb het op m'n iPod, wil je het horen?”
Na wat gesteggel met de playlist en de vraag hoe je “one angry dwarf and 200 solemn faces” naar het Nederlands zou vertalen, kan er geluisterd worden.
En staar ik drie hele minuten ongegeneerd naar mijn muziekheld der muziekhelden die met mijn iPod in zijn oren, naar niet echt de allerbeste versie ooit uitgebracht van zijn eigen nummer luistert. Hij schudt z'n hoofd op de maat van de muziek en zijn gezicht spreekt boekdelen; van verbazing naar geamuseerd, van gefronste wenkbrauwen terug naar verbazing. Na drie minuten besluit ik hem te verlossen uit zijn lijden.
“Je hoeft niet het hele nummer af te luisteren als je dat niet wil…”
“That was totally weird, but cool! Ik herken het bijna niet meer terug! En dan die Nederlandse tekst erbij. Haha! Dit is behoorlijk surreal. Kan ik het ergens kopen op het internet? Ik moet dit aan m'n bassist laten horen, ik betwijfel of hij het herkent. Wat grappig! En ik weet nu hoe 'kiss my ass' in het Nederlands klinkt. Ook handig.”
“Deze band is eigenlijk een samenwerkingsproject van twee Nederlandse bands. Je hebt zelf getoerd met Ben Lee & Ben Kweller als de Bens, met Tori Amos in Lottapianos, je werkte intensief samen met William Shatner en dan die muziekcruise in Florida met onder andere Clem Snide… Ga je aan meer van dat soort projecten werken in de toekomst?”
“Nou, die cruise is nooit doorgegaan eigenlijk. Die werd geproduceerd door een bedrijf dat die cruises ook met andere muzikanten organiseert. Maar al snel bleek dat veel van mijn fans student zijn en jonge mensen hebben nou eenmaal niet zoveel geld. Er kwamen bij de organisatie meer e-mails binnen met de vraag of ik niet in buurt zus en zo speelde, dan aanmeldingen voor die cruise. Dus toen hebben ze het maar afgeblazen. Maakt ook niet uit, ik hou niet eens echt van boten en varen.
Ik ben de afgelopen maanden wel bezig geweest met het produceren van het nieuwe album van Amanda Palmer van de Dresden Dolls, waarop ik ook heb meegespeeld. Is erg goed geworden. Die plaat komt ongeveer tegelijk met mijn nieuwe plaat uit. Wat dan misschien weer niet zo handig is om te vertellen. Competition, you know.”
“Nou, ik weet wel zon beetje alles wat ik weten wilde. Ik heb nog een laatste vraag eigenlijk…ehm. Mag ik een fan-foto?”
En dat mag. Hij vindt het niet eens raar! Ik sta op en blijk op hakken toch zeker vijf centimeter langer te zijn dan Ben. Die al pijn in zijn rug heeft, maar toch even op z'n tenen gaat staan en op de foto dus langer lijkt dan ik. Gelukkig maar. Want helden horen nou eenmaal op een voetstuk.
P.S. voor de bezorgde mede-fans onder de lezers: Ben leek op Rock Werchter weer helemaal genezen van zijn rugpijn. Hij klom gewoon weer op zijn piano om het publiek te dirigeren tijdens “Not The Same”. U kunt weer rustig slapen.