De altijd moeilijke tweede plaat was ook voor Bloc Party een zware dobber. Op het nummer “Waiting for the 7:18” na vond ik Weekend In The City tegenvallen. Daar waar Silent Alarm zeker een paar maanden niet uit mijn cd-speler te slaan was, daar was hun vorige album er binnen een week alweer uit. Dat moeten Kele Okereke en zijn mannen gemerkt hebben. Ze moeten bij hunzelf gedacht hebben: ‘Hoe krijgen we Sikkema weer tevreden?’. Dat is niet moeilijk, begin ten eerste met een surprise-release � la Radiohead. Daar doen ze me zeker een plezier mee, het brengt een lekkere buzz met zich mee. Ik begin meteen eensgezinden te mailen: ‘Heb je het al gelezen? De nieuwe Bloc Party komt eraan. Niet over een half jaar. Nee, gewoon deze week!!!’. En dan ook nog aanbieden voor maar vijf pond. Dan heb je bij mij al een streepje voor. Maar nu nog de muziek, hoe klinkt Intimacy? Ze moeten gemerkt hebben dat ik goed gedij bij de cd’s van Kasabian en de Klaxons, de dansbare invloeden zijn op deze cd nog meer aanwezig dan op de vorige cd’s. Ze pakken je meteen vast met het nummer “Ares” (de god van oorlog). Een nummer met een stevige beat dat het gevoel van chaos en oorlog oproept. Ze laten je pas bij “Signs” weer even met rust, een rustig klokkenspel brengt orde, maar ze gaan meteen weer door tot aan het eind om je verslagen achter te laten. Ik geef me over!
mij=Wichita / V2
Ach, volgens mij zet Bloc Party de lijn die ingezet was met het sterke AWITC gewoon door, mbv meer electronica en dans invloeden. Toch ff die steeds herhaalde zanglijn compenseren he?
Vette plaat!
Hierzo, weer eentje met die moeilijke tweede plaat-onzin. Ik vrees dat de heren van Bloc Party nog lang moeten wachten voordat AWITC eindelijk op waarde geschat wordt: namelijk als een betere plaat dan het debuut.
Fijne bonustracks op de cd-release, trouwens, vooral track 14.
Na 1 keer luisteren was ik niet overtuigd maar na een aantalen malen ben ik deze CD pas echt gaan waarderen. Nu is die voorlopig zeker niet uit mijn CD-speler te krijgen.