John Darnielle, die van The Mountain Goats, mag je, ook door zijn uitgebreide activiteiten op het internet (o.a. een weblog) een toonaangevend figuur in de indiescene noemen. Als hij je bandje tot zijn favoriet bombardeert en je mee op tour neemt ben je meteen goed vertrokken. Als ondergetekende het er dan ook nog mee eens is.. Nou ja! Inderdaad, Hymns For A Dark Horse is een prima debuut van een drietal multi-instrumentalisten. Beirut, roept mijn zusje meteen en ook zij heeft gelijk. Met name de excellerende accordeoniste Beth geeft de muziek een werelds tintje. Een toegankelijke Devendra Banhart, zou ik daar, luisterend naar het uiterst aanstekelijke “In The Talons”, aan toe willen voegen. Bandleider Phil heeft eenzelfde stem, maar dan zonder al teveel gekraak of vibrato. Bowerbirds’s genre zou je wellicht new folkpop kunnen noemen, met de nadruk op pop. Het album staat vol meezingbare refreinen en lieve, niet wringende, harmonieën. Tijdens de meer contemplatieve momenten, zoals “Bur Oak”, klinkt het album als de plaat die David Karsten Daniels in gedachte had voor zijn tweede, dat hier overklast wordt. Valt er dan niets te mopperen? Ik dacht even van wel, de tweede helft lijkt wat herhalend van karakter. De laatste twee nummers staan echter als bonustracks vermeld, dus die kunnen we dan ook wel door de vingers zien, toch? Zoveel minder zijn ze nou ook weer niet. Officieel sluit het album af met “Olive Hearts”, wederom een liedje dat niet voor een gat is te vangen. Het verschiet constant van kleur. Het mooist is het gitaarintro: Adem eat your heart out.
mij=Dead Oceans / Konkurrent