Het gebeurt maar zelden dat een voor mij onbekende band me écht uit de schoenen weet te knallen. De paar platen per jaar die me doen ontsteken in groot enthousiasme zijn doorgaans afkomstig van gearriveerde of min of meer bekende artiesten. Een onbekend kunststukje van Nederlandse bodem is al helemaal zeldzaam. En toen viel Hate The Neighbours in de bus. Brat Pack, nooit van gehoord. Ja, van die groep acteurs uit de jaren tachtig wel natuurlijk, maar die hebben vast geen retestrak punkalbum volgespeeld. Het lijkt zo simpel en er waren jaren dat je werd doodgegooid met snelle punkrock waar de vonken vanaf vlogen. In de huidige tijd waar ik door de Emo-bomen al jaren geen bos meer zie is het eerlijk waar een verademing om totaal verrast te worden door een band die het punkvuurtje weer helemaal doet opvlammen. De pure passie druipt er vanaf en invloeden van – ik ga even gooien met namen – bands als Grimple, The Almighty Trigger Happy en NOFX in de begintijd zijn een regelrechte aanbeveling. En dan te bedenken dat al dat moois afkomstig is uit Nijmegen. Met het risico mijzelf in superlatieven voorbij te snellen durf ik te stellen dat er dit jaar nog geen betere plaat in dit genre is verschenen, ook niet aan de overkant van de Atlantische Oceaan. Brat Pack verdient alle lof voor het uitdelen van een pijnlijke schop onder de kont van een ingekakte scene die hard toe was aan wat vers bloed.
mij=Dirty Faces / Crucial Attack / Ha-Ko / Sonic