Caspian – The Four Trees

Goed, ik stop er mee. Nee, niet met stukje schrijven hier – al zou jij als lezer dat misschien wel willen -, ik stop met het dood en uitgekakt verklaren van post-rock. Het wordt bijna net zo’n gimmick als het hard-zacht-adagium van het genre zelf. Want wéér ging ik voor de bijl. Deze keer voor The Four Trees, de eerste full length derde cd van Caspian, een band uit Massachusetts. Echt heel veel geniaals is er niet te vinden op dit debuut, maar doordat ze op zo’n geraffineerde wijze alles wat post-rock tot post-rock maakt combineren weten ze mij toch voor zich te winnen. Fraai zijn de gelaagde gitaren die soms, zoals in het openingsnummer “Moksha” elkaars echo zijn, waarbij onduidelijk is wie nou wiens echo is. Voer daarbij een intens crescendo en ik – mietje eerste klas – houd het al bijna niet meer droog. De balans in rust, reinheid en regelmaat en onrust, driestheid en uitbarstingen is gewoonweg subliem uitgevoerd door deze mannen. Het voelt als een nagespeelde schaakpartij, maar die kan ook keer op keer intrigeren. Bovendien komen deze mannen nog met winnende varianten waar anderen in patstellingen verzanden. Niet open deuren toch weten te openen is een kracht op zich. Dat daarachter dan toch iets bekends opduikt, ach, ik geef het op en geef me over.

mij=Make My Day / Sonic