De hoes van David Vanderveldes Waiting For The Sunrise zegt het eigenlijk allemaal al. Een beetje een vergeelde foto, waarop een man met halflang sluik haar en een baard je dromerig aankijkt. Stijlvolle letters ook. Dit moet wel cheesy op jaren zeventig leest geschoeide retropop zijn. En ja hoor, “I Will Be Fine” is nog maar net begonnen of ik wordt bevestigd in mijn vooroordelen. Het nummer is een perfecte mix van Steely Dan-nettigheid met Youngiaanse taferelen. Maar oei, dat doet Vandervelde, alhoewel netjes, wel verdomd goed. Vooral als hij de tweede zanglijn erbij komt geeft dit een aangenaam warme klank aan zijn liedjes. De waterige Fender Rhodes-klanken versterken dat alleen nog maar. Na dit openingsnummer verdwijnen de Steely Dan-referenties overigens als sneeuw voor de zong. De Young-invloeden worden echter alleen maar sterker en in een liedje als “Old Turn” kun je de Crossby, Stills en Nash ook nog wel van stal halen. Vandervelde heeft wel een smoothere stem dan Young. Opmerkelijk is “California Breezes”, het tweede nummer van Waiting For The Sunrise. Dat is geschreven door ex-Wilco-gitarist Jay Bennett. Het roept ook gelijk herinneringen op aan die band. Bennett nam Vandervelde ten tijde van zijn debuut The Moonstation House Band een tijdje onder zijn hoede en daar zal dit wel uit voortgevloeid zijn. Verder ontbreekt overigens elk spoor van Bennett op deze cd. Zal hij ook voor Vandervelde lastig geweest zijn om mee te werken, net als bij Wilco? Gelukkig kan Vandervelde prima op eigen benen staan, dat bewijst Waiting For The Sunrise van begin tot eind. En het klinkt zoals de hoes voorspelt. Maar dat zei ik al.
mij=Secretly Canadian / Konkurrent