Greg Howe was een van de gitaristen die opkwam in de periode van de shredders. Paul Glbert, Marty Friedman, Tony MacAlpine, allemaal hadden ze een waanzinnige techniek, allemaal waren ze sneller dan het licht en vrijwel allemaal begonnen ze op het label van pionier Mike Varney, Shrapnel. Een flink deel van die gitaristen bleek het vervolgens lastig te hebben om er een succesvolle solocarrière uit te slepen. Enorm snel spelen is immers iets anders dan een liedje spelen en schrijven. Een deel van deze gitaristen is het mede in de jazzhoek gaan zoeken, omdat je daar meer vrijheid hebt in je composities. Greg Howe verdient zijn boterham vooral als sessiemuzikant bij popgrootheden als Michael Jackson, Enrique Iglesias en Justin Timberlake – honger lijden is goed voor je street credibility, maar geen lange-termijnplan, nietwaar? Op Sound Proof doet Howe echter z’n eigen ding. Als ooit het begrip fusion van toepassing was op een album, dan is het wel hier. Maar waar de bio spreekt van ‘elements of rock, blues and Latin music with jazz influences’ zou ik eerder kiezen voor de formulering jazzcomposities met uitstapjes naar Latin, rock en blues. Jazz voert namelijk duidelijk de boventoon. Soms is het puur jazz (“Sunset In El Paso”), meestal is de basis jazz met tal van invloeden, verpakt in subtiel of furieus maar altijd hoogstaand gitaarwerk. Misschien ziet u waar ‘m de schoen wringt voor mij: het is reuze knap allemaal, maar aan het einde van het album heb ik veel techniek gehoord, maar te weinig gevoel. Iets minder jazz en iets meer blues zou mij een stuk blijer maken.
mij=Provogue/Bertus