Haldern 2008 – Napret dag 1

Je merkt het al als je je richting festivalterrein begeeft: pas bij de laatste kilometers vind je een bord met daarop een knullige pijl die aangeeft welke kant je op moet. Als de eerste tenten in zicht komen wordt het pas echt duidelijk: dit festival is anders. Niet alleen mag de auto bij de tent staan, ook staan de tenten een soort van duidelijk opgesteld en zie ik campingtafels, gasstellen en vooral ook stoelen. De koeien moeten niet ver weg zijn. Het woord camping doet zijn naam hier bijna eer aan. Bijna, want het blijft toch een popfestival. Dat we met de auto zo ongeveer de spiegeltent in kunnen rijden om te parkeren is een luxe en dat geeft ook meteen het kleinschalige karakter aan. Via nog meer vrolijk geschilderde borden komen we erachter waar we de bandjes moeten halen en waar de bonnen. We moeten opschieten.

Ik baal er al van dat ik Noah and the Whale gemist heb, maar die blijken op het laatste moment vervangen door Finn. En Fleet Foxes, die had ik zo graag willen zien. We hebben gehaast maar zijn laat en komen pas halverwege Yeasayer binnenvallen.

mij=Door jnnk en Dennis
Wat is die spiegeltent toch verschrikkelijk mooi. Aan alle kanten details en friemels die de moeite waard zijn. En dan staat daar ook nog een band te spelen. Wat een verschil met bijvoorbeeld de tent die Yeasayer op Crossing Border toebedeeld was. Dit is het werkelijke spelen in een tent.

En als je onverhoopt niet binnen bent gekomen, dan is het geluid in de Biergarten goed te volgen via enkele speakers die daar staan opgesteld. En het geluid is, dat merk ik later op het grote podium ook, erg goed. Als je buiten zit kun je de band echter niet zien. Je ziet ook niet dat er veel handen de lucht in gaan en het gejoel van het publiek is ook niet versterkt. Yeasayer is in een half jaar erg gegroeid op het podium – al kan dat natuurlijk ook aan de ambiance liggen – en brengt zijn liedjes met volle overtuiging. Er gebeurt werkelijk iets met die band op het podium alleen is het zo heet in de tent.

Zoiets denken is de goden verzoeken. De hel barst los. Daar zitten we dan met parapluutje op een bankje in de Biergarten nog voordat we goed en wel iets hebben gezien. Even is het grappig, maar als ook wij, door paraplu en regenjas heen, zeiknat beginnen te worden, dan gaan we maar richting grote podium. Zo vooraan mogelijk. Tussen de mensen. Daar is het warm. Ook Foals heb ik eerder zien optreden – Motel Mozaique – en ook Foals is gegroeid. Was het concert in Rotterdam al erg aanstekelijk en erg goed, nu blijkt de show nog wat uitgebreid. Een gedurfd lang intro en outro, opzwepende nummers en dat alles weer in een punkfunkmix met een zanger die op Prince lijkt en als Robert Smith zingt. Ook op dit grote podium houden ze zich staande – 'Gefeliciteerd Haldern Pop, jullie bestaan langer dan wij!' – en naar het schijnt zijn vijf minuten na het optreden alle cd's en platen die het platenwinkeltje op het terrein heeft uitverkocht. Dan doe je iets goed.

Gek om alles aangekondigd te horen worden in het Duits. Gek dat je toch alles wil regelen in je beste Duits. Gek om je achterburen in het Duits over 'die Holländer' te horen kletsen. Het is een fijn festivalletje, daar ben ik na een paar uur al over uit. Het is even wachten op The Flaming Lips, maar zelfs het ombouwen is leuk bij deze band. De roadies hebben wegwerkerspakken aan en alle apparaten – ook de confettispuwers en de lampjes van de gong – moeten getest worden. Geven ze te veel weg? Nee, want als Wayne Coyne opkomt in een enorme transparante ballon waarin hij over het publiek een jolige versie van crowd surfen prijsgeeft weet je dat je nog niet de helft hebt gezien. Dertig gasten staan aan de zijkant van het podium in teletubbiespakken mee te dansen – het hele concert lang! – en de ballonnen, confetti en slingers die het publiek in gespoten worden zijn weergaloos. Ik had het al ooit op foto's gezien, maar dit moet je meemaken. Deze show is geniaal. Wayne roept misschien iets te vaak dat ie van ons houdt en dat elk concert uniek moet zijn, maar het concert is ook uniek en wij houden al snel ook van hem. Zelfs een minimale versie van “Yoshimi battles the pink robots” werkt als mayonaise op friet en afsluiter “Do You Realize” geeft alleen maar nog meer vuurwerk. Ik kan me aan het eind nauwelijks voorstellen dat deze show meer dan een uur geduurd heeft, werp nog een blik op de slingers die in de lichtinstallatie zijn blijven hangen en pas in de auto op de terugweg mis ik de “Yeah Yeah Yeah Song”.