Een tranceproducer die op zijn 22e een album uitbrengt? Ze bestaan, al dien je met een vergrootglas en een boel geduld het archief in te duiken om ze te vinden. James Cayzer alias Jaytech flikte het kunstje: de Australiër (1986) heeft zijn debuutalbum uitgebracht op Anjunadeep, en naar aanleiding van die naam kunnen we het met de stelligheid van Louis van Gaal melden dat het hier gaat om wat diepere trance. Geen duidelijke, commerciële melodieën dus: Jaytech houdt zich bezig met de broeiende achterkant van de trance, progressive trance genaamd, om er dan toch maar een sticker op te plakken. Net als Joonas Hahmo, Rafael Frost en Michael Cassette houdt de jongeman uit Canberra van diepe bassen en ritmes die kleven, diep gaan en iets langzamer lopen dan in gemiddelde trancetracks. Maar het blijft niet bij die bassen alleen. Jaytech is in staat prachtige melodieën uit de verf te laten komen, zoals in het geweldige “Pyramid”, en weet bovendien te flirten met diverse stijlen. “Special X” heeft electrokenmerken, “Groove Nova” is dan weer wat trancier, terwijl “Gray Horizon”, met adembenemende, prima passende zang, nog het beste te plaatsen is in het genre chillpop. Hoogtepunt van de cd is “Pepe’s Garden”, dat van alle elementen die Jaytech meester is wel een snufje heeft meegekregen. De opbouw van de liederen is geweldig. Niet eenmaal komt de indeling van de liederen geforceerd over, en ook nergens wordt het plat. Dat is een kunststuk van jewelste. Samen met Breakfast (USA, 1988) vormt deze piepjonge Jaytech de toekomst van de trance in de breedste zin des woords.
mij=Anjunadeep