Een ongeschreven regel is dat je een album zeker niet met je slechtste of moeilijkst toegankelijke nummer moet beginnen. Een beetje je publiek prikkelen kan echter geen kwaad. Dat is wat Kasey Anderson heel goed doet op zijn tweede cd The Reckoning. Het openings- en titelnummer trok gelijk bij de eerste beluistering al mijn aandacht. Een bezwerend nummer, dat door Kasey’s fluisterzang een beetje doet denken aan het briljante “Somewhere Down The Crazy River” van Robbie Robertson. Alleen hebben de gitaren wel de klankkleur van een foute Genesis-hitsingle die hier echter heel goed uitpakt. Een spannend begin en ik ging er dan ook eens goed voor zitten. Dat de plaat daarna in het volgende nummer “Last Thin Line” (“Hungry Heart” anybody?) als een blad aan een boom omslaat naar recht-zo-die-gaat countryrock uit de Springsteen Basisschool vind ik dan ook behoorlijk jammer. Niet dat dit nummer slecht is, maar het knakt wel mijn verwachtingen voor de rest. Maar misschien denkt een rootsliefhebber hier wel heel anders over. Die komt op The Reckoning verder goed aan zijn trekken. Maar balladetechnisch scoort hij de hoogste ogen. Zo zijn “Don’t Look Back” en “Buddy Bolden’s Blues” mooie sombermansballades en “You Don’t Live Here Anymore” had bij wijze van spreken een Lennon-cover kunnen zijn met zijn langzaam naar de voorgrond tredende gitaren als fraaie ommekeer. Wat minder te spreken ben ik over de andere versie van het titelnummer die als een van de vier bonustracks bij deze uitgave zit. Het ontbeert de spanning die de oorspronkelijke cd-versie wel heeft.
mij=Blue Rose / Sonic