Larry Cook – The Love Interest

Pas bij het lezen van de bio die bij zijn nieuwe cd The Love Interest zat viel het kwartje. Larry Cook is natuurlijk gewoon een verengelsing van het mooie Hollandse woord lariekoek. Dat ik daar niet op kwam bij het luisteren naar het debuut Greetings From Promiseville valt me van mezelf toch wel een beetje tegen. Ik moet bekennen dat ik Larry in de tijd die verstreken is sinds het verschijnen van dat debuut al lang weer vergeten was. Best jammer, want terwijl ik ter voorbereiding op dit stukje dat album nog eens uit de kast trok, kon ik niet anders kon constateren dan dat het toch wel een behoorlijk goed album is. Ondertussen weet ik ook dat achter Larry Cook Maarten Veldhuis schuilgaat, die een verleden heeft als drummer bij de avant-garde broeders van Morzelpronk en gitarist in zijn eigen band Grin. Voor The Love Interest heeft Veldhuis gebruik kunnen maken van bepaald niet de minste namen. Wie Wouter Planteijdt weet te strikken voor het gitaarwerk weet dat dát in ieder geval snor zit. Voeg daarbij diens Sjako!-kompanen Thijs Vermeulen op bas en Richard Heijerman als drummer, voeg zwerftoetsenist Roel Spanjer (o.a. Normaal en Mondo Leone) toe en je hoeft als songschrijver alleen nog maar degelijke liedjes te komen om tot een goed album af te leveren. Dat Veldhuis dat lukt is dan niet zo lastig te voorspellen. Zeker als je weet dat hij bijvoorbeeld ook “White Men” van The Pilgrims schreef (wat doet Reniet Vrieze tegenwoordig?). Dat talent voor goede liedjes verzinnen is Veldhuis in de loop van de jaren absoluut niet verloren. Ze zijn volop aanwezig op The Love Interest, waarop het songmateriaal aangenaam divers is. Toch kan ik me wel voorstellen dat zijn scherpe, soms een tikkie melodramatische stem niet voor iedereen met open armen zal worden onthaald. Maar voor een uitstekende pianoballade als “Rock Bottom Blues” heeft volgens mij iedereen wel een zwak.

mij=Promiseville / Sonic