Doet de albumtitel al een belletje rinkelen? Domino verzorgt hier de definitieve heruitgave van Liquid Liquid’s kleine oeuvre. Het New Yorkse kwartet liet in haar bestaan maar een handjevol obscure releases verschijnen, die hier, omringd door wat live-tracks en b-kantjes, zijn verzameld. De faam van de band is in feite op één track gebaseerd, inderdaad, die van de albumtitel. Het nummer heet “Cavern”, valt bij oppervlakkige beluistering niet eens op, zo bekend is ‘t belangrijkste element. Hoe ironisch. De baslijn, daar gaat het om. Slechts twee noten die doodsimpel heen en weer huppelen. Uitermate geschikt als basis van een hiphop-track vond Melle Mel en hij liet ‘m naspelen op de prehistorische hiphopklassieker “White Lines (Don’t Do It)”. Daarna belandde Liquid Liquid ook nog bij o.a. LL Cool J (‘something like a phenomenon’) en De La Soul. Toch iets om trots op te zijn. Of dat voor de rest van het oeuvre ook geldt? Mwah. De baslijnen blijven prominent en lekker, de grooves zijn trippy, vol koebellen en andere percussie, die af en toe zo repetitief door kletteren dat het een hypnotiserende drone wordt. Het schijnt dat de band het publiek bij optredens uitnodigde om op zelf meegebrachte instrumenten lekker mee te trommelen. Probleem zijn de vocalen. Sal Principato maakt een gedeelte van de tracks tot een flauwe grap met zijn valse gejammer. Het zal wel heel punk bedoeld zijn. Of tribaal als een indianenrite. Slechts een enkele keer voegen zijn kreten wat toe. “Optimo” is een geslaagd voorbeeld, Geen gejank, maar lekker ritmisch scatten, dat past ook veel beter.
mij=Domino / Munich
voor de liefhebbers, de bekende baslijn komt weer ‘ns (geniaal) terug, nu in ‘t uitstekende Acid Favela van Capitol K