Eigenlijk zou je de conclusie kunnen trekken dat ik een ouwe lul ben geworden. En ja, het paspoort liegt niet over mijn bouwjaar 1967. Het punt is dat ik ontevreden ben over de kwaliteit van het werk van nieuwe artiesten. Ging ik in 2008 al uit mijn dak dan was dit van releases van ouwe lullen. Ik noem Nick Cave of The Gutter Twins. Verder waren er veel goede platen, begrijp me niet verkeerd, maar dat ik echt uit mijn dak bleef gaan: nee. Ik was dan ook erg benieuwd naar Lou Lou & The Guitarfish. Het vijftal oogt jong en blijkt ook jong te zijn: allen zijn ze nog geen achttien jaar oud. Lou Lou Rosenthall is de frontvrouw van de band waar ook haar broer George deel van uitmaakt. In twee dagen namen ze hun debuut Lou Lou & The Guitarfish op onder leiding van producer David Katznelson die o.a. met voornoemde Nick Cave werkte. Lou Lou is een dame om met handschoenen aan te pakken: ‘Hit me, son of a bitch” zingt ze in “Hit Me”. Veel belangrijker echter zijn de gitaren die zwaar steunen op het The Stooges-geluid. Luister maar eens naar “Everything Is Fine”. Verder zijn de invloeden te vinden in de New York new-wave-scène met Blondie, Patti Smith en The Ramones. Niets zou dus een toffe plaat in de weg moeten staan, maar ik heb toch een beetje het gevoel dat de release net iets te vroeg komt. Er zitten namelijk te weinig echt sterke liedjes tussen en er zijn te weinig rustpunten. Een kwestie van te opgefokt en te graag willen, maar Lou Lou & The Guitarfish is wel een band die je in de gaten moet houden. Nirvana‘s debuut was ook niet meteen hun beste…
mij=Birdman / Munich