Jee. Het lijkt wel drukker op het terrein. Waren er vorig jaar dan misschien 60.000 mensen en dit jaar 70.000? Ik moet in elk geval best wel weer wennen aan de drukte. Vorig jaar was dat ook het geval en kwam ik er op de vrijdag niet in. Nu, na Tom Baxter volledig gemist te hebben, enkele klanken opgevangen te hebben van One Night Only – die van one-hit-only – en even gegluurd te hebben bij de metalband Killswitch Engage – mijn oren kunnen binnen de eerste Lowlandsuren nog niet zoveel herrie aan! – toch maar echt beginnen bij The National. Die ervaring van Haldern, de ervaring van de eerste keer zien, die komt niet meer terug, maar de mensen die ik bij me heb en die hun eerste ervaring op Lowlands meemaken, zijn minstens zo enthousiast als ik vorige week op Haldern.
mij=door jnnk en Dennis.
Want wat een, ehm, klanktapijten! Wat een opbouw van de liedjes. Lowlands is, ondanks het feit dat het publiek nog niet heel veel bier op heeft, dankbaar publiek. Bij het laatste lied vecht Matt Berninger zich zingend een weg door dit publiek en het duurt lang voordat hij weer boven water komt. Iedereen is het hele optreden blijven staan en lijkt erg tevreden. De Engelsen achter me zingen alles woord voor woord mee en zijn gelukkig, zoals iedereen dat is. Lowlands 2008 is begonnen.
We moeten veel heen en weer lopen. Bij de eerste tocht richting de Alpha, blijkt dat de Charlie tegenover de Alpha staat. En voor mij, Nijmegenaar en Affaire-liefhebber, is die tent niet nieuw: het is de Saddlespan! Wat is die tent klein hier! Na een paar liedjes Wombats in de Alpha (wat is die tent groot!), die gewoon goed zijn en de dingen doen die ze moeten doen, loop ik opnieuw richting Charlie, waar Holy Fuck acte de presence geeft. Dit is gaaf. En dansbaar. Maar we hebben geen ruimte. Die Charlie is wat weggedrukt en ernaast ligt een sloot. Maar de show is geweldig en ik ben blij dat ik tenminste één iemand heb kunnen overhalen even samen met mij te kijken.
Amy MacDonald laat ik links liggen. Dat zal m'n moeder niet leuk vinden, maar goed ik moet naar de Ting Tings en wil eventueel van tevoren nog iets oppikken van Hot Chip. Dat lukt niet, want bij de Ting Tings is het echt te druk. Ik ben op tijd, maar als je dat niet bent, dan is er zelfs in de eerste ring buiten de tent geen doorkomen aan. Voor dit tweetal is de tent te klein. Misschien omdat 3FM dit duo nogal geplugd heeft de laatste maand, maar ik hoop eigenlijk dat het komt omdat al hun liedjes zo enorm aanstekelijk werken dat iedereen goede zin van ze wil krijgen. Meisje Ting lijkt wat problemen te hebben met haar (eigen, want wij hebben nergens last van) en loopt na “That's Not My Name” vlug het podium af, niet wachtend op het enorme applaus dat voor haar en haar kompaan gegeven wordt. Jammer, want in het warme bad dat Lowlands is zal ze in Nederland niet veel vaker terechtkomen. Ben ik bang.
Na de Ting Tings loop ik langs de 'vals zingende zak hooi' en Verdonschot heeft gelijk: vals. Snel door naar de strak-in-het-pak stonerrock van Triggerfinger. Nondeju, dat is gaaf. Vanaf nu ben ik stonerfan. Drie Vlaamse mannen, keurig in pak zoals gezegd, en alleen maar keihard rocken. Deze glimlach rond mijn mond is niet vergelijkbaar met de glimlach die ik een uur tevoren bij de Ting Tings had, nee, deze komt vanuit de tenen van zanger Ruben Block! Een dag eerder hebben ze op het hoofdpodium van Pukkelpop mogen spelen en Block belooft een clubtour in het najaar. Dat komt wel goed. Ga kijken! En rocken. Met twee vingers in de lucht! Je weet wel welke.
Tijd voor Santogold! Wederom krijg ik bijna niemand mee. Wat is dat toch? Al die nieuwe dingen zijn hartstikke leuk. Luister nu eens naar me, want ik krijg gelijk. Santogold heeft een supershow en is zelf vooral hartstikke blij met het overenthousiaste publiek. Haar eclectische mix van stijlen lijkt op een niet-militante MIA. Meer liedjes, meer melodie en een stuk liever. Neemt niet weg dat ze daar in haar bloemetjesjurk en dito legging hartstikke stoer staat te wezen.
Toch weer Flaming Lips. Ik kan het niet laten. Het blijkt de laatste show van deze Europese tour en de ballonnen moeten op. De slingers ook. En het laatste restje energie moet eruit. Mensen die er nog nooit bij zijn geweest weten niet wat ze meemaken, maar ook ik, die er slechts een week geleden bij was, geniet weer met volle teugen. Deze show is weergaloos, euforisch, en ook muzikaal blijft de band – meer dan vorige week – overeind. Ze spelen minstens tien minuten langer dan gepland en “Do You Realize” blijkt geschikt om door te blijven spelen omdat het publiek erom vraagt. Dit keer krijg ik ook de “Yeah Yeah Yeah Song” en ik ben blij dat ik toch weer ben gaan kijken. Als ze vandaag weer zouden spelen, zou ik weer gaan.
Snel loop ik naar een overvolle Bravo waar Roisin Murphy haar ding aan het doen is. Ze doet dat goed. Het geluid is zeker tot het midden van de tent erg helder en de band die erbij is staat op scherp. Ook die tent is zo goed als vol, ook daar is het publiek meer dan enthousiast. (Gek idee dat ook bij Anouk de tent overvol is en ook daar het publiek uit zijn dak schijnt te gaan.) Elk enthousiasme is overigens welkom want het begint erg koud te worden. Op de grote schermen, die nu op nog meer plekken hangen dan vorig jaar, wordt zelfs voor de kou gewaarschuwd. Dat we pyjama's aan moeten enzo.
Na nog even gedanst te hebben in de Grolsch en een paar sfeerrondjes over het terrein te hebben gelopen, hou ik het voor gezien. Ik word redelijk fris wakker, hoef niet lang in de rij voor de douche en op het terrein is het alweer gezellig als ik richting perstent loop om voor jullie dit stukje te typen. Prima zo. Ik heb er weer zin in. Morgen verslag van dag twee! Toch nog even een bakje koffie nu…