Lowlands 2008 – Napret zaterdag

Zo. Het dagje wel. Een lange dag, met heel veel heen en weer geloop tussen alle tenten. Veel shows zag ik half, een enkele maar helemaal. Terwijl ik hier in de perstent mijn stukje zat te typen, begon Ane Brun bijvoorbeeld al aan haar show. En wat was ik blij dat ik daar nog net drie liedjes van meekreeg. Ze gaf zo’n heerlijke zonnige zwoele ochtendshow weg, en toen het publiek om een toegift vroeg, kreeg het er ook een. Wat een fijn mens, die Ane. En na die toegift was ik wakker en kon de dag echt beginnen. Zitten we weer. Dennis en ik, in de perstent. Een prima manier om de dag te beginnen. Volgend jaar schrijven we gegarandeerd weer stukjes vanaf het festival. Twee persbandjes en een fotopas extra, en we kunnen alles dekken. Ah, toe Mojo, toe…

mij=Door: jnnk. Foto's: Dennis
Omdat een vriend van een vriendin van een vriendin – ja, zo gaat dat – de drummer is van de begeleidingsband van het programma 50 jaar Nederpop, loop ik naar de grote, grote Alpha. Daar is het veel te vroeg al een feest. Dertien hedendaagse Nederlandse zangers en zangeressen zingen gouwe ouwe hits. En, eerlijk is eerlijk, dat is best leuk. Floor Jansen, van After Forever doet “House for Sale”, Maurits Westerik (GEM) deed een erg goede “Saturday Night”, Stevie Ann deed “Tomboy”, Anneke van Giersbergen deed “Venus” en zo waren er nog een paar. Hoogtepunten: Bastiaan Bosma (Aux Raus) en Kiki (Malle Pietje en de Bimbo's) met “No Limit”, Jawat met “Demagogue” en Lucky Fonz III met “De Vlieger”. Het feest kwam echter net te vroeg. Ik wil om 14.00 nog niet aan meezingers doen, maar gelukkig dacht de rest van het publiek in de Alpha er anders over.

Een enorme overgang van dit feestje naar de gemoedelijke Lima, waar Laura Marling onder de sterren een werkelijk prachtige show weggeeft. Kleine liedjes, die soms groot worden, maar die vooral heel erg aanslaan. Fijne folk en als die nederpoppers er niet tussen hadden gezeten een erg goede aansluiting op Ane Brun. De overgangen zullen vandaag groot blijven, want van Laura loop ik even naar The Opposites, voor wie de Bravo werkelijk volstroomt. Ons fijne plekje in het gras, moeten we afstaan aan mensen die van buiten de tent nog een glimp willen opvangen van dit tweetal. Ja, de dag is nu echt begonnen.

Het is even zoeken wat de volgende act zou moeten zijn. Het worden de idioten van Mindless Self Indulgance: “Do you love me?”, publiek: “Yeah!!!”, “But that's stupid, because I only need you for sex…”. Verder heeft hij ongelooflijke verhalen over drugs in Nederland die hij kracht bijzet door te doen alsof de zakken met stroopwafels die hij op het podium heeft staan die bewuste drugs zijn. Veel show en weinig wol, zogezegd. Ik moet er erg om lachen, maar om nu te zeggen dat het werkelijk goed is, nee. Ik vermoed wel dat de fans – en die zijn er want vooraan gaat het er heel niet rustig aan toe – krijgen waarvoor ze gekomen zijn. Ik loop met een glimlach rond mijn mond naar Blood Red Shoes voor wie de India behoorlijk vol is gelopen. Die doen wat ze moeten doen: rocken. Lang kan ik echter niet blijven, ik moet op weg naar wat later mijn hoogtepunt van de dag blijkt te zijn…

Terwijl N.E.R.D. een hitsige, dampende show weggeeft in de Alpha, sta ik redelijk vooraan de Charlie te wachten op mijn Los Campesinos. (De vriendin die backstage naar Pharell heeft zitten kijken is nu nog steeds onder de indruk. Ook van zijn kunst een hele Alpha te bespelen: als hij zijn vinger omhoog deed, dan ging bij iedereen in de Alpha de vinger omhoog. Niet normaal. Ik zie het allemaal gebeuren, maar sta ondertussen wel lekker vooraan. Wat daarna bij de chaospop van Los Campesinos gebeurt is geweldig. Het is de eerste moshpit, maar dan, u moet het zich voorstellen, bij de vrolijke, chaotische, rammelende popliedjes van zeven mensen van rond de twintig uit Cardiff. Niet te geloven. Iedereen blij. Bovendien worden we nog eens bedankt als fijn publiek. Op Pukkelpop had blijkbaar iedereen chagrijnig staan kijken en in Engeland is altijd iedereen dronken. Nou, jullie ook bedankt, dit was weergaloos.

British Sea Power is naar een grote tent verplaatst en je ziet dat dat niet echt nodig was geweest. De tent is niet heel erg goed gevuld. Jammer is dat ik de jongens ook niet echt hun best zie doen, terwijl ik weet dat ze het wel doen… Het is allemaal erg mooi in de India, en ik ken de liedjes dus dat scheelt, maar het wordt niet echt himmelhoch jauchzend. Voor mij wel, maar het publiek lijkt niet overtuigd te raken. Jammer wel, want ik vind dat deze band, met zijn uitgestreken en theatrale, met soms orgastische hoogtepunsten, absoluut een groter publiek verdient dat de band ook nu op Lowlands niet lijkt te krijgen. Vooral het tweede deel van het optreden is erg mooi en bijzonder.

Ik juich wat minder voor The Breeders. Jezus, wat is dát saai! Ik moet er zelfs van lachen. Waarschijnlijk zijn de zusjes Deal ook nog eens hartstikke stoned, want zij moeten ook om zichzelf lachen. Maar het geluid komt niet verder dan de eerste tien rijen, alsof ze nooit herrie hebben gemaakt. De hitjes zitten gelukkig verspreid over de set, want anders was de tent denk ik wel wat leeggelopen. Vrij knullig. Als ik had gewacht had ik “Cannonball” nog gehoord, dat schijnt wel hard geweest te zijn.

Een paar liedjes Franz Ferdinand zijn te weinig om iets van die veelbelovende nieuwe plaat te horen, maar genoeg om te zien dat de Alpha werkelijk helemaal uit zijn dak gaat. Misschien iets minder dampend dan bij N.E.R.D., maar beginnen met een hit of drie, vier is natuurlijk een erg slim plan. Alle handjes de lucht in. Bij werkelijk iedereen. En ik kan wederom glimlachen: ook al is Franz Ferdinand groot en commercieel, het is nog steeds een goede band. Ik zie niet het hele optreden, maar ik denk dat de seks die Pharell had achtergelaten nog wel een beetje tot leven is gekomen naar het einde toe.

Weinig seks bij de opkomst van Johnny Rotten. Wat is die man lelijk. Maar goed, daar zijn we niet voor gekomen, zo blijkt als na het zijige intro de eerste akkoorden worden aangeslagen: is crowdsurfen nu ineens niet meer verboden? De mensen die er voor willen gaan, gaan er meteen helemaal voor. Een keiharde moshpit, aan beide kanten van de middenscheiding. En weer kan ik alleen maar lachen. De Sex Pistols zijn een gimmick, een karikatuur van zichzelf. Vooral natuurlijk Johnny himself. Ik kwam voor “Anarchy in the UK”, maar ik hou het niet vol. Veel te lange versies van allerlei liedjes – punk is toch 'lekker rocken, twee minuten klokken?' – en veel te veel onzin. Op een gegeven moment is het voor mij genoeg en zoek ik de dichtstbijzijnde biertent. Als ik dan naar de wc ben geweest, even op en neer ben geweest naar de X-Ray en bovendien nog heel even gezeten heb, zijn ze nog steeds bezig. Drie oude mannen en Johnny die doet alsof hij de eeuwige jeugd heeft. Het enige dat ik telkens maar blijf denken is: het zal je vader maar wezen…
Ik probeer Does It Offend You, Yeah, maar die X-Ray wordt echt te klein. Met de benen buiten en onmogelijk om nog binnen te komen. Die tent is sowieso zo afgesloten dat je van het geluid buiten maar weinig meekrijgt. Erg jammer, het lijkt een groot feest, daarbinnen. Een heel ander soort feest is dat bij The Gutter Twins, mijn afsluiter. Het is er donker, maar de sfeer is goed. Legendarisch, hoor ik later van iemand die vooraan stond, want de als altijd onbeweeglijke Mark Lanegan – in zijn stem weer wel heel veel seks – heeft gelachen! Toen hij maatje Dulli aankondigde! Hoera! Het is erg mooi en goed. De rauwe donkere en toch ook wel serieuze sfeer is erg welkom na het belachelijk hilarische optreden van de Sex Pistols.

Contemplatief loop ik na The Gutter Twins over het terrein. Had ik dan misschien toch even naar No Age en The Rascals moeten gaan kijken? Had ik me meer in de X-Ray moeten begeven? Misschien toch Tunng niet moeten missen? Op een dag met weinig echt hoogtepunten is er zelfs nog twijfel achteraf. Alleen tijdens Los Campesinos had ik nergens anders willen zijn… Ik ontmoet de FU'ers. Van ons allemaal maandag of dinsdag een achteraflijstje. Een Top 3, naar aanleiding van de voorpret. Ik ben benieuwd of ik op zaterdag echt iets heb gemist. Ik ga naar bed.