Lowlands 2008 – Napret zondag

Zondag werd de dag waarop ik het meest zou missen, maar ook de dag waarop ik het meest overweldigende optreden zou zien. Dat wist ik nog niet toen ik opstond, laat staan toen ik mijn stukje zat te typen en de supersympathieke Lucky Fonz III aan het missen was. Schijnt fijn geweest te zijn. Ook wist ik niet waar ‘Doing Heart Time’ was. Jan Rot speelde er. Je kunt een hekel aan hem hebben, maar ik waardeer zijn Nederlandse vertalingen van Engelse klassiekers heel erg. Gemist, want ik wist dus niet waar die ‘Doing Heart Time’ was. Op weg naar We Are Scientists kreeg ik een sms. ‘We zitten in ‘Doing Heart Time’, dat houten ding bij de Grolsch. Heel leuk hier.’ Ik liep de houten constructie in de vorm van een hart (sic) op met een kop koffie. De dag beginnen was nog nooit zo verrassend: twee jonge mannen – van wie een een pijp rokende neger: alle meisjes met wie ik was werden op hetzelfde moment verliefd – die met hart en ziel oude soul, rock ‘n roll, country en sixties aan het draaien zijn. Nergens hoor je die liedjes op Lowlands. En dan ook nog op zo’n intieme plek! Ik draai heel veel oude muziek, maar op Lowlands probeer ik dat altijd maar even te vergeten… Ineens was ik wakker. Iets wat door een douche en vele koppen koffie nog niet gelukt was. We Are Scientists gemist. En zo ook Extince. En zo ook Lykke Li, die erg leuk geweest schijnt te zijn. Ach, ik heb door de plaatjesdraaiende mannen tenminste genoeg energie om de tocht naar de Bravo te maken om Hercules and Love Affair te zien!

mij=Door jnnk en Dennis.
Zonder Antony. Maar omdat ik dat al wist, was er geen teleurstelling. Sterker nog, waar ik toch een soort van op de automatische piloot de tent binnenstapte om me een mening te kunnen vormen, raak ik toch een beetje in beweging. Als vanzelf. Aan het eind van de show ben ik zelfs aan het dansen (en kom ik erachter dat ik bij dansen een stuk minder last heb van mijn voeten dan bij stilstaan). Ik let niet op het, excusez le mot, geile wijf dat daar niet alleen staat te zingen, maar ook nog sexy staat te dansen. Met haar lange benen. Zij zingt wat Antony normaal zingt en wat normaal een sterke toevoeging is, blijkt nu heel erg middle of the road. Qua stem dan. Verder ben ik namelijk erg tevreden: door de toevoeging van een bassist, een drummer en twee blazers heeft deze act nog een heel aardige podiumpresentatie. Die vieze, vieze disco komt geweldig over door alleen al de trompettist en de trombonist. Hoewel de Bravo niet helemaal vol is, krijgt Hercules and Love Affair toch een erg groot applaus, zeker na het spelen van de bekendste nummers, waaronder “Blind”. Ik was hartstikke tevreden, al met al.

Het lopen houdt niet op. Heb beloofd even naar Gogol Bordello te lopen, da's weer helemaal aan de andere kant van het terrein. In de grote Alpha (terwijl hij vorig jaar nog in de India stond) mag deze Balkanrocker er proberen een groot feest van te maken. Ik word tegengehouden door het geluid dat uit de Alpha komt. Het is druk bij Black Mountain. Terecht, meen ik zo in de gauwigheid te horen. Alle kleine tenten lijken dit jaar te klein voor de kleine bands (Charlie, X-Ray, India). Er is vaak net niet genoeg ruimte om, als je later aankomt, nog een beetje in de buurt van het geluid te komen. In de buurt van waar je het concert nog écht goed meekrijgt. Wat wil je, met meer dan 70.000 bezoekers. Het zijn er echt te veel en het zijn er echt meer dan vorig jaar. Daar ben ik niet blij mee.

Gogol Bordello zal er ook wel echt een feest van gemaakt hebben, maar ik heb Yeasayer nog nooit met goed geluid gehoord en daarom loop ik weer terug naar de India. Wat een geweldige samenzang verzorgt deze band toch. Heel erg hippie, maar toch ook verwarrend: die originele melodielijnen, die overal en nergens vandaan komen, gemixt met originele ritmes. Dat levert samen een spannend plaatje op. Het is geen gemakkelijk optreden, maar het publiek slikt het toch als zoete koek. Meeklappen mag alleen als je ook mee kunt springen, besluit ik. Yeasayer heeft aan klapvee een broertje dood en dat vind ik alleen maar fijn.

Hoe anders is dat bij de Fratelli's, waar ik toch even ga kijken. Val ik me daar even met de neus in de boter: de band zet “Chelsea Dagger” in als ik binnen kom lopen. Als nog veel zoetere koek wordt dit geslikt. Op z'n 'voetbalsupporters' lalt de hele Grolsch het liedje mee, zonder de tekst echt te kennen. Ik snap dat toch wel. Het zijn niet mijn optredens, maar bij het liedje na de hit – goed dat ze die niet als toegift spelen, ze kunnen echt wel meer – blijkt dat T-Rex toch echt een groot voorbeeld is voor de band en wordt het bijna rock 'n roll. Opvallend veel mensen verlaten de drukke tent na het horen van de hit en dat is jammer. Ik blijf geloven dat de Fratelli's meer in hun mars hebben dan hits scoren. Weet alleen niet goed wie ik daarvan wil overtuigen. Mensen die de band hebben afgeschreven vanwege de hit? Of mensen die alleen voor het hitje komen? Dat ik op dat moment Get Well Soon mis, besef ik pas later. De dagen beginnen zijn tol te eisen.

Terug naar de India voor MGMT (terwijl ik de Hives aan het missen ben). Gezien in Doornroosje, en nu dan op groot podium. Het is nog veel drukker dan bij Yeasayer en bovendien laat de band een beetje op zich wachten. Nou ja, technische problemen waar deze neo-hippies niet zoveel aan kunnen doen. MGMT neemt zichzelf serieuzer dan in Doornroosje: waar toen lekker werd afgesloten met het elektropopperige “Kids” en een stante pede cover van “Girls Just Wanna Have Fun”, meent de band nu dat het een goed plan is om het album Oracular Spectacular integraal te spelen. Dat betekent dat de knallers allemaal aan het begin van de set zitten en dat het optreden wat moeilijker te behappen is in de tweede helft. Het is absoluut een sterk en knap optreden, maar er wordt aan het eind een beetje krediet verspeeld. Dat is jammer want als er een paar krakers aan het eind hadden gezeten, dan was de India misschien alsnog ingestort. (Tijdens MGMT brak de hel los boven Lowlands, na bijna drie droge dagen, en geruchten van een ingestorte tent deden al gauw de ronde.)

Door de regen snel naar Elbow. Het eerste concert in deze drie dagen dat ik toch echt zittend moet doorbrengen. Daar leent de muziek zich natuurlijk wel voor, maar een concert echt meekrijgen doe je dan niet. Toch vind ik het allemaal erg mooi. Ik ken maar weinig van de sfeerpop van deze cultband echt goed, maar ze pakken me helemaal in. Als aan het eind van het optreden door Universal de vlaggetjes worden uitgedeeld ga ik toch maar even staan. Ik aanschouw alles met een glimlach en zie het publiek genieten. Elbow moet er nieuwe fans bij hebben, dat kan niet anders.

Eten, dat moet ook gebeuren. The Hives, Tricky, dEUS, Dorlene Love, Crystal Castles… ik mis ze allemaal. Ik weet dat er keuzes gemaakt moeten worden, maar toch blijft dat soms hartstikke jammer. Bij Sigur Rós kan ik ruim voor het optreden mijn vrienden al niet meer vinden, mijn voeten doen pijn en ik wil eigenlijk gewoon wel naar mijn warme huis. Het is een beetje klaar voor mij, ik zit er doorheen en er moet een wonder gebeuren wil ik nog, zoals gepland, Sigur Rós afkijken en een stukje van The Dresden Dolls meepikken. Nou, ik kan u vertellen, dat wonder gebeurt: de show van Sigur Rós – en ik heb alleen het debuutalbum in mijn leven enkele keren beluisterd – grijpt me vanaf het begin en laat me niet meer los. Ik kan helemaal niks meer, sta verstijfd en zie mensen huilen. Deze progrockende IJslanders zijn een absoluut extatische afsluiter in de Grolsch. (Ik was al fan geworden van stoner, nu komt ook nog eens die sferische progrock daarbij. Poe.) Ik had het bij The National over klanktapijten, nou, vergeet The National, hier worden klanktapijten opgebouwd. Samen met een strijkkwartet en een stoet aan blazers is Sigur Rós voor mij een absoluut hoogtepunt van de dag en omarm ik de progrock alsof ik nooit anders heb gedaan.

Ik land nog wel even op de grond hoor, want als ik na afloop snel nog even langs The Dresden Dolls wip en zij daar net met een geweldig opzwepend geil liedje bezig zijn, weet ik weer waarom ik de blije popmuziek zo omarm. Ik kan dan wel in een soort van extase raken van Sigur Ros, van blije popmuziek word ik, ehm, ja, blij. En daar is ook wel wat voor te zeggen. Zeker als deze blije muziek ook nog eens enthousiast gebracht wordt, en dat doen The Dolls. Als die bij het einde van het optreden alles kapot gooien en elkaar zo ongeveer opvreten is Lowlands voor mij afgelopen. Voor het eerst ga ik op zondag al naar huis en weet je, met die regen bevalt me dat eigenlijk prima.
Drie dagen Lowlands. Veel leuke dingen gezien, en ook veel verrassende dingen. Dat krijg je, als er niet één band is waar je speciaal voor zou gaan komen. Je laat je meer verrassen. Er ligt geen druk op. Je gaat er onbevangen in. En dat levert hele mooie dingen op. Behalve deze napretstukjes krijgt u daarom van de schrijvers van File Under die op Lowlands waren enkele lijstjes met daarin persoonlijke de persoonlijke top 3. Omdat ik ook maar subjectief ben, daar kan ik als het om muziek gaat nu eenmaal weinig aan doen. Niemand kan anders naar muziek kijken of luisteren, geloof me.